อายุที่เยอะขึ้น มองในด้านลบแล้วต้องบอกว่า...ไม่มีอะไรดีสักอย่าง!! ร่างกายก็ถดถอย จะคิดจะทำอะไรก็วุ่นวาย ทำให้ลูกหลานปั่นป่วนด้วยความเป็นห่วงเป็นใยไปเสียทุกอย่าง นอกจากนั้น เพื่อนฝูงที่เคยไปมาหาสู่ก็ค่อยๆ หาย ขาดการติดต่อไปทีละคน ไม่เพราะสังขารที่ร่วงโรย ก็เพราะอำลาโลกนี้ไปแล้ว

แต่มองในมุมบวกแล้ว คนอายุเยอะๆ ลูกหลานก็จะรู้สึกว่า มีร่มโพธิ์ร่มไทรอยู่เป็นหลักให้ได้พึ่งพา เดินไปตรงไหน ใครเห็นประคองคุณพ่อคุณแม่ ปู่ย่าตาย ก็มีแต่เสียงสรรเสริญนิยมยินดี

มุมมองและวิธีคิดจึงสำคัญสำหรับผู้สูงวัย ว่าจะเลือกมองมุมใด 

สำหรับมนุษย์ป้าแล้ว บอกตามตรงว่า บางครั้งก็รู้สึกคิดถึงคำสอนของพระพุทธเจ้า เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นสัจธรรมของโลก แต่ก็ไม่วายซึมและเศร้าเมื่อคิดถึงความแก่และความเจ็บ เพราะมันเป็นเส้นทางเดินของคนสูงวัยอย่างหลีกเลี่ยงได้ยาก

ถนนสำหรับคนแก่จึงไม่พ้นลาดไปที่โรงพยาบาล ไม่ใช่เพื่อซ่อมแซมส่วนที่สึกหรอ ก็เพื่อเยียวยารักษาอาการเจ็บไข้ได้ป่วย 

อาจจะเป็นถนนที่ปูด้วยพรมแดง ถ้าหากผู้สูงอายุคนนั้นมีฐานะครอบครัวที่ดี แต่หลังจากพรมแดง ก็คือห้องที่ต้องพบกับหมอ เพื่อการวินิจฉัยโรคหรืออาการเจ็บป่วยต่างๆ นานา  

มันน่าเบื่อ..ชวนให้ท้อแท้ เหนื่อยหน่าย หมดกำลังใจเสียมากกว่า 

คนแก่ที่อยู่ในสภาพนี้ อาจจะมีบ้างที่คิดปลอบใจตัวเองว่าเดี๋ยวก็จะได้กลับบ้าน แต่เชื่อได้แน่นอนว่า ส่วนมากจะรู้สึกว่า เมื่อไหร่หนอเราจะพ้นทุกข์สักที 

ยิ่งเป็นคนแก่ที่เริ่มหลงๆ ลืมๆ หรือมีความสามารถในการสื่อสารลดน้อยถอยลงแล้ว พวกเขาเหมือนตุ๊กตาที่เดินไม่ได้ แต่มีลมหายใจ ซึ่งเชื่อได้อีกเหมือนกันว่า ถ้าบอกหรือเลือกได้ พวกเขาไม่อยากป่วย และเป็นธรรมชาติของมนุษย์แม่ มนุษย์พ่อ ปู่ย่าตายายทุกสากลโลก

เลยทีเดียว ที่เขาไม่อยากทำให้ลูกหลานเสียเวลา เสียเงินเสียทอง และรู้สึกรำคาญกับสภาพร่างกายที่นับถอยหลังของพวกเขา

รู้กันอย่างนี้แล้ว ระลึกกันได้อย่างนี้แล้ว เราต้องดูแลตัวเองให้ดีที่สุดค่ะ เพราะเมื่อถึงเส้นทางสุดท้ายที่เราไม่มีสิทธิ์เลือก แต่ร่างกายสังขารบังคับให้เดินเข้าไปในโรงพยาบาลแล้ว เราจะได้ไม่เป็นภาระให้กับใคร..นะคะ

มองมุมนี้อาจจะรู้สึกเศร้าไปมั้ย!!!     

ก็ต้องท่องจำไว้ค่ะ เกิด-ดับ เกิด-ดับ เป็นธรรมดาโลก เหลือเวลาที่น้อยลงก็จงทำในสิ่งที่ดีและอยากทำนะคะ อย่าปล่อยให้หมดแรงแล้วคิดเสียดายนั่นนี่ค่ะ..ขอเตือน.                                      

"ป้าเอง"