เมื่อผมถูก 'แผ่นดินไหว'

จู่ๆ รู้สึกเหมือนมีมือยักษ์มาเขย่าห้อง อาการคล้ายนั่งเรือโต้คลื่นในทะเล ห้องโคลงเคลง...สั่นเหมือนเจ้าเข้า เอียงวูบวาบไปมา

ตามด้วยเสียงเพดานห้องลั่นเปรี๊ยะๆ...กร๊อบๆ รางม่านรูดบนเพดานเหนือเตียง ทำท่าจะร่วงลงมาทับผม

รับรู้ได้ทันทีว่า "แผ่นดินไหว”!

มองฝ่าแดดแจ๋ออกไปทางหน้าต่าง เห็นอาคารต่างๆ ของโรงพยาบาลเริงระบำยิมนาสติก

ก็ยังนอนชิลๆ

คิดว่า เดี๋ยวก็หยุด ผมก็ไม่ต่าง "คนตาบอดไม่กลัวเสือ” ค่าที่ว่าเกิดมาจนตะบันน้ำกิน ไม่เคยเห็นว่าประเทศไทยมีแผ่นดินไหวเป็นงาน-เป็นการแบบนี้มาก่อน

แต่..เอ๊ะ ไม่ยอมหยุดแฮะ แถมเขย่าแรงเอาจริง-เอาจัง เพดานห้องยิ่งลั่นเปรี๊ยะๆ ท่าไม่ดีแน่ เผ่นก่อนดีกว่า...นึกในใจนะ

ค่อยๆ คลานลงจากเตียง เพราะต้องทะนุถนอมสายท่อปัสสาวะไม่ให้หลุด เพื่อไม่ให้สะเทือนกล่องดวงใจ

ขืนพรวดพราด ท่อหลุดนาทีนั้น-ชั่วโมงนั้นละก็ หมอที่ไหนจะมาสวนเสียบให้ล่ะ ไอ้หวังก็ต้องตายแน่ๆ!

คลานลงจากเตียง อุ๊ย...ตาเถรหก

กางเกงชุดคนไข้เป็นแบบไม่มีเชือกผูก ใช้สำหรับคนไข้ที่สวนปัสสาวะมีสายระโยง-ระยางแบบผม

นาทีนั้น ตึกเหมือนถังไอติมหลอดกำลังปั่น เพดานห้องยิ่งรัวเสียงกร๊อบบบ...กร๊อบบบ ไม่ไหวละมั้ง...โยม...แบบนี้

มือขวาหิ้วขอบกางเกง มือซ้ายคว้าถุงปัสสาวะที่มีค่าเท่าชีวิตตั้งท่าโกย แต่สภาพนั้น เห็นท่า "ผ้าหลุด” กลางทางแน่

โดดไปเปิดตู้ แขนซ้ายหนีบกางเกง มือขวาดึงเข็มขัดจากกางเกงในตู้มาคาด ไม่ลืมคว้ากระเป๋าสตางค์กับโทรศัพท์มือถือยัดกระเป๋าคนเฝ้าไข้ที่ละล้า-ละลังอยู่ไปด้วย

นาทีนั้น ทั้งเนื้อ-ทั้งตัว นอกจากถุงปัสสาวะกับชีวิต ก็ไม่มีอะไรเหลือติดตัวเลย!

ก่อนเผ่น แหงะหน้าไปนอกหน้าต่างอีกที....

เห็นฝุ่นขาวเป็นมวลก้อนใหญ่ฟุ้งตลบขึ้นท้องฟ้า รู้ว่าตึกถล่ม แต่ยังไม่รู้ว่าที่ไหน ตึกอะไร มารู้ภายหลังว่า เป็นอาคาร สตง.กำลังก่อสร้าง แถวตลาดจตุจักร

ถึงตอนนั้น ธรณีก็ยังไม่คลายพิโรธ โกรธจริง-โกรธจัง อาคารต่างๆ ในโรงพยาบาล ถึก อึด ทน สมกับที่เป็นโรงพยาบาลทหาร

แต่หยุ่นเหนียว ด้วยเทคนิคก่อสร้าง ไม่แข็งขืนกับแรงเขย่าระดับ ๕-๘ ริกเตอร์ ให้ดีดตัวไปมา ไม่ต่างหลิวลู่ไปตามแรงลม

เปิดประตูห้องออกไป พบคนไข้จำนวนหนึ่งและเจ้าหน้าที่-พยาบาลออกมารวมตัว ผมถามว่า "ต้องลงไปข้างล่างมั้ย”?

พยาบาลบอก..ลง...ลง "แล้วบันไดหนีไฟอยู่ทางไหนล่ะ?”

ภาวะผู้นำของคุณพยาบาลสาวเปล่งประกาย ชนิดเป็นนายกฯ ได้ทันที เธอบอกให้ทุกคนเดินตาม แล้วเธอนำไปทางบันไดหนีไฟ

ผมหิ้วถุงปัสสาวะเดินท่อกแท่กตามผู้นำลงไปจากชั้น ๑๕ ก็สมทบกับผึ้งแตกรังแต่ละชั้นที่ออกมารวมทางบันไดหนีไฟด้วยกัน

แล้วการผจญภัยของ "ร้อยชีวิต” ในทางร่วมก็เกิดขึ้น!

คนป่วยชายที่พยาบาลประคองลงบันไดเกิด "ช็อก” ฟุบลงไปนอนขวางคาบันได คนตามหลังก็ไปไม่ได้ เกิดจอแจคับคั่งในทางแคบกันขึ้นละทีนี้

คุณพยาบาลตะโกนบอกให้ลุก..ลุกขึ้น คนอื่นเขาจะได้ลงไปได้ ผู้ชายคนนั้น วัยไม่น่าเกิน ๕๐ ร่างกายกำยำ ไม่ยอมลุก บอกจะนอนอยู่ตรงนี้

คุณพยาบาล ๔-๕ คน ตัดสินใจช่วยกันประคองปีกชายผู้นั้นเปิดทางลงบันไดหนีไฟ พวกเธอนำหน้า ท่าจะหนักเอาการ เห็นได้จากสีหน้าคุณพยาบาลที่นำหน้า พยาบาลตะโกนว่า...คุณอย่าทิ้งตัว มันหนัก

เรียกว่าข้างหน้าทุลัก-ทุเล คนตามหลังที่จะลงก็ลงไม่ได้ บางคนเริ่มเรรวน ต้องชื่นชมคุณพยาบาลที่จะตะโกนปลุกใจชายคนนั้น สู้..สู้..อดทนไว้

แต่แกตกใจกลัวแผ่นดินไหวจนแข้งขา-มือไม้อ่อน ไม่สนใจเสียงปลุกเร้า แถมยังละเมอเรียกแม่

คุณพยาบาลหัวไวเป็นเลิศ รีบตะโกนเสียงก้อง บอกแม่คุณรออยู่ข้างล่าง อดทนเข้าไว้ อีกนิดเดียว...อีกนิดเดียว จะได้เจอแม่แล้ว

พอหิ้วปีกชายผู้นั้นทุลัก-ทุเลลงไปทีละชั้นได้

เจอคนไข้ทางตาอีกราย ในสภาพยังปิดตาไว้ คุณพยาบาล ๓-๔ คน ประคองลงบันได ก็น่าสงสารที่ตามองไม่เห็น

คุณพยาบาลต้องตะโกนนำทาง เอ้า...ก้าวขวา..ก้าวซ้าย...ค่อยๆ ไต่บันไดลงไปทีละขั้น ไปทีละชั้น

ท่านคิดเอาละกัน ในสภาพทุกคนตื่นตระหนก ต้องการออกจากตึกไปพื้นราบให้เร็วที่สุด

แต่คนเดินหน้า รายหนึ่งช็อก ขาอ่อน ไม่ยอมเดิน กับอีกคนต้องให้สัญญาณ ซ้ายย่างหนอ...ขวาย่างหนอ

แล้วที่คับคั่งอยู่ข้างหลังจะมีสภาพไหน ผมมันพวกวิญญาณนักข่าวเข้าสิง อดไม่ได้ที่จะยกมือถือถ่ายภาพ คนข้างหลังยังบอก เดิน..เดิน!

จากชั้น ๑๕ พอโผล่จากบันไดหนีไฟเห็นพื้นล่าง เฮ้อ...โล่งใจ กางเกงก็จะหลุด จะขยับให้เข้าที่ก็ไม่ถนัด เพราะอีกข้างต้องหิ้วถุงกล่องดวงใจ ก็ต้องใช้มือเดียวพยายามดึงขึ้นมา

ที่พื้นล่าง สับสนอลหม่านทั้งคนป่วย-ไม่ป่วยจากอาคารต่างๆ ออกมารวมกัน ผมยืนหิ้วถุงเก้ๆ กังๆ เด่นเป็นสง่า ไม่รู้จะไปทางไหน

มีเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลมาจูงมือผมไป นำรถเข็นมาให้นั่ง แล้วเข็นออกไปตามถนนราชวิถี

พาไปนั่งรวมๆ ในหมู่ชาวรถเข็นด้วยกันบนถนนฝั่งตรงข้ามป้าย "โรงพยาบาลพระมงกุฎเกล้า” นั่นแหละ

ก็นึกในใจ จะมีซักกี่คนที่โชคดีเหมือนผม

ในขณะที่คนเป็นแสน-เป็นล้าน ตื่นตระหนก สับสนอลหม่าน หนีภัยแผ่นดินไหว

แต่ผมกลับได้นั่งชิลๆ กลางถนน-กลางเมือง ดูความเป็นไปของแต่ละชีวิต ของแต่ละผู้คนร่วมสังคมชาติ และการบริหารของผู้นำรัฐบาลตระกูลชิน ยามประเทศวิกฤต

ต้องชมตัวเองว่า "บุญมา-วาสนาส่ง” ในรอบศตวรรษจริงๆ ที่ได้นั่งรถ มีคนเข็นออกมาให้นั่งดูบ้าน-ดูเมือง เช่นนี้!

สงบใน อยู่กับกล่องดวงใจ ท่ามกลางความอึงอลและแออัดของคนป่วยและญาติที่ต้องอพยพนั่งอยู่กลางถนน

ข้างๆ มีอาจารย์ใหญ่พระมงกุฎเกล้ากับลูกศิษย์แพทย์ที่กำลังสอนจากคนไข้จริงๆ เข็นเตียงคนไข้หนักจากตึกมาอยู่ข้างๆ ด้วย

จากเหตุการณ์แผ่นดินไหว เห็นการทำงานของแพทย์-พยาบาล บุคลากรทางการแพทย์ กระทั่งนักศึกษาแพทย์ที่โรงพยาบาลพระมงกุฎเกล้า รวมทั้งทหาร

ต้องบอกว่า "เอาหัวใจผมไปเลย”!

ในเหตุการณ์วิกฤต ถ้าจะมีอะไรถึงขั้นเป็น-ขั้นตาย

"แพทย์-พยาบาล” มีอันเป็นไปก่อนแล้วนั่นแหละ

คนป่วย-คนไข้ ถึงจะเป็นไปตามบุญวาสนาของแต่ละคน

จงอางหวงไข่ เป็นเช่นไร แพทย์-พยาบาล "ปกป้องด้วยห่วงคนไข้" ก็เป็นเช่นนั้น!

ผมนั่งรถเข็นดู "หลากชีวิต” ด้วยใจสุข เพราะไม่เพียงเห็นแพทย์-พยาบาลเอาชีวิตเข้าแลกกับชีวิตคนป่วยเท่านั้น

กับคนไทยด้วยกัน ที่ว่า "คนไทยไม่ทิ้งกัน” นี่เรื่องจริง มีคนหนึ่งเห็นผมตากแดด ก็นำพัดลมมือถือเล็กๆ มาเป่าให้

เย็นกลางแดดนั้นซ่านถึงหัวใจ เกิดชาติหน้าฉันใด ขอให้เกิดในแผ่นดินไทย ได้พานพบกับคนไทยด้วยกันทุกชาติไปเถิด

ดูสิ...ไม่ใช่ญาติ ไม่ใช่คนรู้จัก ยามมีทุกข์-มีภัย คนไทยไม่เคยทิ้งกัน อะไรที่พอช่วยแบ่งทุกข์-แบ่งสุขกันได้ คนไทยไม่เคยรั้งรอที่จะทำ!

เดี๋ยวๆ เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลบ้าง ทหารบ้าง จิตอาสาบ้าง เอาน้ำมาแจก มีเจ้าหน้าที่มาดูป้ายข้อมือ แล้วเข็นรถไปหลบแดดบ้าง ไปรวมเข้ากลุ่มบ้าง

ในความมืดมิดทางข่าวสารว่าแผ่นดินไหวจะพอสยายยิ้มได้เมื่อใด ทางโรงพยาบาลย่านนั้น จะเป็นอายุรศาสตร์เขตร้อนหรือพระมงกุฎเกล้าก็ไม่ทราบ

เอาเครื่องขยายเสียงมาประกาศให้รู้ทิศทางคร่าวๆ ว่า ให้รออาฟเตอร์ช็อกอีกซัก ๒ ชั่วโมงครึ่ง อาจจะเข้าไปข้างในได้

จากบ่ายโมงแก่ๆ จนบ่าย ๔ โมงกว่าเห็นจะได้ สภาพพอจะวางใจได้ เจ้าหน้าที่พระมงกุฎเกล้ามาเข็นข้ามฟากกลับเข้าภายในโรงพยาบาล

ให้นั่งอยู่แถวๆ ศาล "ท้าวหิรัญพนาสูร” ก่อนเข็นไปเข้ากลุ่มคนไข้จากตึกเดียวกันใกล้ๆ "เทวราชสภารมย์” พระราชวังพญาไท

บริเวณนั้น เห็นคนไข้อาการหนักจำนวนมากถูกเข็นจากตึกต่างๆ มารวมกัน ทั้งในเทวราชสภารมย์ ทั้งตามอาคารต่างๆ ที่ถูกปรับสภาพเป็นสถานพยาบาลฉุกเฉิน

ผม...จากที่รู้สึกเป็นคนป่วยที่ถูกทอดทิ้ง หายไปทันที กลับต้องสงสาร-เห็นใจ และซาบซึ้งจนอยากกอด "แพทย์-พยาบาล” เหล่านั้น

แพทย์-พยาบาล ถูกระดมมาฟูมฟัก รักษาคนไข้หนักที่หามลงมาทั้งเตียง เขาเหล่านั้นไม่มีเวลากระทั่งจะเงยหน้าจากคนไข้นับร้อยที่เรียงรายไปทั่วทั้งในและนอกอาคาร

ราวๆ ๕ โมงเย็น ภายนอกพูดกันเป็นข่าวต่อมาว่า มีหญิงปวดท้องจะคลอดลูก แพทย์ทำคลอดให้ที่ "เทวราชสภารมย์” นั้น

ความจริงไม่ได้คลอดที่ "เทวราชสภารมย์” หากแต่ทำคลอดที่ “สมิตสโมสร” ซึ่งเพิ่งสร้างมาได้สัก ๖-๗ ปีนี้เอง เพื่อไว้ใช้ service เวลามีงานที่สนาม

เด็กที่คลอด "นาวาโทหญิงชูจิต จิตต์แก้ว” หัวหน้าสำนักงานมูลนิธิอนุรักษ์พระราชวังพญาไท ตั้งชื่อเป็นมงคลนามว่า "สมิตตา”

จนกระทั่งพระอาทิตย์ของวันคล้าย "วันสิ้นโลก” อ่อนแสง ผมชักว้าเหว่ว่าจะถูกทิ้งเดียวดายเป็นคนไข้นกขมิ้น ที่ค่ำนี้ไม่รู้จะนอนไหนขึ้นมาตงิดๆ

คุณพยาบาลเดินมา ก็ถามถึงอนาคตผม คุณพยาบาลก็ตอบไม่ถูก หันไป-หันมา เจอคุณหมอหนุ่มเดินหน้าเครียดรีบไปดูอาการคนไข้ป่วยหนัก

ใช้ความเห็นแก่ตัวหยุดคุณหมอไว้ ถามจะกลับขึ้นตึกได้ไหม คุณหมอบอกยังไม่ได้ ให้ผมกลับบ้านไปก่อน แล้วอีก ๗ วันค่อยมาถอดสายปัสสาวะ!?

แบบนี้ "ไอ้หวังตายแน่” ขอให้คุณหมอถอดสายออกเลย หมอบอกยังไม่ได้ ขืนถอด ซักตี ๑ ตี ๒ ก็ปัสสาวะไม่ออกอีก กลับมาก็จะติดขัดเรื่องหมอ

แล้วคุณหมอท่านก็รีบไป เหมือนกับพระอาทิตย์ที่ชักรถหนี จนความมืดขมุกขมัวเข้าครอบคลุม

สุดท้าย ๓ ทุ่มกว่า ถึงได้ซมซานหิ้วชีวิตกับถุงปัสสาวะมาเข้าห้องฉุกเฉินและแอดมิตต่อที่โรงพยาบาลวิชัยยุทธ ให้คุณหมอวชิร คชการ ที่ผมเป็นคนไข้ประจำอยู่แล้วดูแลต่อ

ชีวิต ๒ ขยักที่เก็บตกก่อน "สุริยคราส” ของผมก็เป็นเช่นนี้ จึงรายงานให้ท่านทราบถึงเหตุจำเป็นที่ต้องหายหน้าไป ๗-๘ วัน

ถึงตอนนี้ "แม้ยังไม่เข้าที่” แต่ทนอดคิดถึงท่านไม่ไหว จึงขอเอาหางแหย่น้ำล่วงหน้าไว้ก่อน วันจันทร์ค่อยเข้าเรื่องกัน นะครับ!.

-เปลว สีเงิน

๔ เมษายน ๒๕๖๘

คนปลายซอย