'โก้ ธีรศักดิ์' ต่อสู้ชีวิต LGBT ครอบครัวบูลลี่-เคยคิดสั้น

กว่าจะได้ใช้ชีวิตในแบบที่อยากเป็น อดีตพระเอกยุค90 "โก้-ธีรศักดิ์ พันธุจริยา" ต้องต่อสู้ชีวิตมาอย่างโชกโชน งานนี้ขอถ่ายทอดเรื่องราวชีวิตหมดเปลือก เปิดใจกลางรายการดัง "โต๊ะหนูแหม่ม" ช่องเวิร์คพอยท์หมายเลข23 เล่าชีวิตสุดดรามาที่ต้องเผชิญเรื่องราวมาแบบสุขเศร้าเคล้าน้ำตา

"แต่ก่อนคนจะมองว่าเป็นไวรัสชนิดนึงค่ะ ซึ่งคนจะแอนตี้กลัวว่าดูทางบ้านแล้วจะติด รู้ตัวตั้งแต่เด็กนะ รู้ว่าเรามาแนวนี้อ้อนแอ้นๆ ที่บ้านเขาก็พอรู้ พอสงสัยแต่ก็ฟาดยับเลยค่ะ รู้ตัวมาตลอด พอ ม.1 เป็นเพื่อนกับนุ๊ก สุทธิดา ก็สวยคู่กันมาเลย

ที่บ้านคือไม่ได้เลย ไม่อยากให้เป็น ถือว่ามันผิดแล้วทำให้ตระกูลเสื่อมเสีย แทบจะโดนขับไล่ออกจากตระกูลเลยนะคะ เรียกได้ว่าบ้านโก้ดุมาก โดนตียิ่งกว่าอีเย็น นางทาส โดนเฆี่ยนแบบว่าโตมากับไม้เรียวจนย้ายมาเรียนบดินทร์เดชา ตอนแรกเพื่อนก็ไม่รู้ แอ๊บๆก่อน แอ๊บตอนเข้าใหม่ๆ แต่แอ๊บไปแอ๊บมามันก็หลุด

คนรอบข้างที่รู้จักเรา เขาจะบอกว่าสงสารโก้จังเลย ทุกครั้งที่กินข้าวร่วมกับครอบครัวตั้งแต่คำแรกจนคำสุดท้ายคือร้องไห้ทุกวันเลย ตอนรวมโต๊ะกินข้าว โดนด่าโดนว่าโดนตีตลอด คือสมัยก่อนต้องเรียกว่าโดนบูลี่สารพัด เราก็ถือว่าไม่ซีเรียสอะไรทำทุกวันให้ดีที่สุด เลยเป็นแรงผลักดันที่ทำให้เราต้องตั้งใจเรียน เพราะอย่างน้อยเราก็เรียนเก่ง

สมัยก่อนลำบากมากที่จะต้องใช้ชีวิตในวงการบันเทิง มันยากมากค่ะ เพราะเรามาใช้ชีวิตในบทบาทพระเอก อย่างผู้ลงทุน และผู้บริโภคเขาก็อยากให้เราเป็นในแบบที่เขาอยากจะให้เป็น เราก็ทำแบบนั้นมาเรื่อยๆ เราคิดว่ามันต้องปรับได้เปลี่ยนได้ ที่สำคัญเป้าหมายตอนนั้นคือเลยคือว่าเราอยากมีรายได้ เราอยากจะได้เงินต้องทำเพราะว่านายจ้างเขาชอบแบบนี้

หนักสุดที่ต้องเจอคือข้ามเส้นการฆ่าตัวตาย คือมันน้อยใจคิดแบบเด็กๆ เข้าไปในตู้เสื้อผ้าเราปิดประตู และให้อากาศมันหมดพอเราหมดแล้วเราก็เปิดประตูออกมา เพราะเราร้อนเราก็ออกเอามา คนที่คิดจะฆ่าเอาจริงมันไม่ทำหรอก คนที่เขาจะทำคือทำเลย เดี๋ยวความที่เป็นเด็กเราทำอะไรไม่คิด สุดท้ายก็เลยเลือกที่จะหนีออกจากบ้านดีกว่า เพราะว่าตอนนั้นเราก็คิดว่าเรามีทรัพย์สินพอสมควรแล้ว ตอนนั้นก็รอด มาอยู่กับครอบครัวเพื่อน พ่อแม่เพื่อนก็ดีมากเพราะเค้ารู้ว่าบ้านโก้ดุมาก ตอนนั้นเป็นช่วงมหาวิทยาลัยแล้วที่ออกมาอยู่กับเพื่อน สุดท้ายก็เริ่มหารายได้ไปขายของที่สวนอัมพร เพราะคิดว่าทักษะแบบเราไปขายอะไรก็ขายได้ แต่สุดท้ายพ่อแม่พี่น้องก็มาตามหา ไม่รู้ว่ารู้ได้อย่างไรว่าเรามาขายของที่สวนอัมพร ตอนนั้นเราก็ไม่อยากกลับเพราะเรากลัว เราไม่อยากกลับไปสังคมที่บ้านไม่ใช่บ้าน และทุกคนดุร้ายมาก ใช้คำพูดแต่ละอย่างที่ทำให้เราสะเทือนใจ คิดว่าสมัยก่อนเรียกว่าโรคซึมเศร้าได้เลยนะ แต่เรายังไม่ถึงขั้นแบบนั้นเพราะว่าเราหนีออกมาก่อน"

ตอนนั้นคิดว่ามันเป็นกรรม คิดว่าต้องทำดีเยอะๆ ชาตินี้จะได้ไม่ต้องมีกรรม ซึ่งวันที่เขามากลับไปที่เดิม แม่ก็ร้องไห้ เราก็ไป เพราะเราสนิทกับแม่เราโตมากับแม่ส่วนใหญ่ ซึ่งพี่สาวก็บอกว่ามันเสียเพราะแม่แหละ เอาใจทุกอย่าง ก็มาพรากเรากับแม่ห่างกัน ให้เราไปอยู่กับพี่ชายแต่ไม่อยากพูด พูดไปมันก็เศร้ามันผ่านมาแล้ว (น้ำตาคลอร้องไห้)"