ชักจะพร่ำเพรื่อ
    กับวาทกรรม "ฝ่ายประชาธิปไตย" 
    หลายปีมานี้ จุดอ่อนของการเมืองไทยคือ รัฐบาลมาจากการรัฐประหาร และได้กลายเป็นช่องโหว่ให้ นักการเมือง แกนนำมวลชน ที่ยืนตรงข้ามรัฐบาลจากการรัฐประหาร ใช้เรียกตัวเองว่า
    ฝ่ายประชาธิปไตย 
    จนวันนี้ โจรปล้นชาติ คนเผาบ้านเผาเมืองเพียงแค่อยากให้อำนาจ สามารถยืดอก อ้างเป็นฝ่ายประชาธิปไตยอย่างเต็มปากเต็มคำ 
    ๘๖ ปี ประชาธิปไตยไทย ลุ่มๆ ดอนๆ แม้จะมีความพยายามสร้างประชาธิปไตยที่แท้จริง แต่นั่นไม่ใช่ความคิดของนักการเมือง
    เพราะหากนักการเมืองคำนึงถึงประชาธิปไตยมากกว่าผลประโยชน์ตนเอง การรัฐประหารจบไปนานแล้ว 
    ถึงแม้นจะมีการยึดอำนาจ ประชาชนก็ไม่ยอมรับ 
    และประชาชนไม่ต้องมาพะวงว่า รัฐบาลเลือกตั้งกับรัฐบาลรัฐประหาร อะไรดีกว่ากัน 
    ฉะนั้น การอ้างวาทกรรม "ฝ่ายประชาธิปไตย" ของนักการเมือง เพื่อให้ตัวเองดูดี จึงเป็นการกล่าวอ้างที่น่าละอายที่สุด 
    เช่นกรณีที่ "นคร มาฉิม" ย้ายไปซบทักษิณ แล้วบอกว่าอยู่ฝ่ายประชาธิปไตย
    นั่นมันฝนตกขี้หมูไหลชัดๆ 
    คนที่ละทิ้งอุดมการณ์ตัวเอง มีพฤติกรรมการเมืองสุดขั้วได้ขนาดนี้    
    ประชาธิปไตยคืออะไร 
    ในมุมของพรรคเพื่อไทยมักจะนำไปเป็นเรื่องเดียวกับการเลือกตั้ง 
    มีเลือกตั้งก็คือมีประชาธิปไตย 
    ผิดถนัด! 
    ครั้งหนึ่งประเทศไทยเคยมีการเลือกตั้งท่ามกลางห่ากระสุนสีเทาและสีม่วง 
    พรรคที่ชนะการเลือกตั้งบอกว่านั่นคือประชาธิปไตย 
    และกล่าวอ้างต่อๆ กันมาเป็นทอดๆ อย่างพร่ำเพรื่อว่า เมื่อตัวเองชนะการเลือกตั้งมาตลอด ก็แสดงว่าเป็นฝ่ายประชาธิปไตย 
    ย้อนกลับไปดูการประชุมของพรรคไทยรักไทย พลังประชาชน และเพื่อไทย มักพบเห็นนายทุนพรรคบงการเสมอ 
    เมื่อทักษิณไม่อยู่ หญิงอ้อก็คุมแทน 
    เรื่องนี้คนในพรรคระบอบทักษิณต่างรู้ดีว่า ประชาธิปไตยในพรรคนั้น....ไม่มีจริง 
    มีแต่การชี้นิ้วสั่งว่าจะเอาอย่างไร หรือจะให้เป็นอย่างไร 
    เมื่อในพรรคยังไม่มีประชาธิปไตย แล้วนอกพรรคจะหาคำว่าประชาธิปไตยจากไหน 
    คำว่า "ฝ่ายประชาธิปไตย" ในวันนี้ จึงเป็นเพียงแค่คำกล่าวอ้างเพื่อลบปมด้อยของคนที่อยู่ในคอกการเมือง 
    และถูกชี้นิ้วสั่งโดยนายหญิง นายใหญ่.