เห็นว่าจันทร์นี้แล้ว (25 ม.ค.)...ที่พรรคการเมืองอันดับหนึ่ง แต่ดันต้องกลายไปเป็นฝ่ายค้าน อย่างพรรค เผาไทย เขาจะได้ฤกษ์ ได้เวลา ยื่นญัตติ อภิปรายไม่ไว้วางใจ ต่อรัฐบาลอย่างเป็นทางการซะที ซึ่งอันที่จริงต้องถือเป็นเรื่องใหญ่ เรื่องคอขาดบาดตายระดับพอๆ กับการ ประหารชีวิตทางการเมือง เอาเลยก็ว่าได้ แต่จะด้วยเหตุผลกลใดมิอาจทราบได้ โดยสีสัน บรรยากาศ มันดูจะหนักไปทาง วังเอ๋ยวังเวง...หง่างเหง่งย่ำค่ำระฆังขาน ไปซะนี่!!!

                           -------------------------------------------------------

      คือออกไปทางโหวงๆ เหวงๆ ไม่ได้คึกคัก ครึกครื้น ไม่ได้น่าสยดสยอง น่าขนลุกขนพองใดๆ เอาเลยแม้แต่น้อย แนวโน้มที่จะออกไปทาง รำพึงในป่าช้า ค่อนข้างสูงเอามากๆ เผลอๆ...อาจหนักซะยิ่งกว่าครั้งก่อนที่ ฉลาม อย่าง เฉลิม โดดลงมาบริหารจัดการด้วยตัวเอง ซึ่งแรกๆ...ก็ทำให้ใครต่อใครขนคอตั้งกันไปมิใช่น้อย เพราะโดยชื่อชั้น โดยสมญานาม ประเภท ไปทะเลต้องกลัวฉลาม-มาสภาต้องกลัวเฉลิม อะไรทำนองนั้น แต่ไปๆ-มาๆ หลังจากเริ่ม เหลาไม้ไผ่ อย่างเป็นระบบและเป็นกิจการ สุดท้าย...ดันต้องกลายเป็น บ้องกัญชา ไปจนได้ จะด้วยเหตุผลกลใดก็ยังยากซ์ซ์ซ์จะอธิบาย หรือแทบไม่ต้องเสียเวลาอธิบาย หรือไม่ อย่างไร ก็สุดแต่จะคิด...

                     -----------------------------------------------------

      ส่วนมาคราวนี้...ว่ากันว่า อาจด้วยเหตุเพราะการไปมอบสิทธิ์ขาด มอบอำนาจตัดสินใจทุกสิ่งทุกอย่าง ทุกเรื่องทุกกรณี ให้อยู่ภายใต้การบริหารจัดการของ เสี่ยโจ้-ยุทธพงศ์ ผู้ซึ่งเคย ตกม้าตาย ในการอภิปรายคราวที่แล้ว แบบหาศพแทบไม่เจอจนตราบเท่าทุกวันนี้ แต่ก็ด้วยเหตุผลกลใดที่ยากจะอธิบาย หรือแทบไม่ต้องเสียเวลาอธิบายอีกนั่นแหละ การผงาดขึ้นมาคุมทัพ คุมแนวรบ ในการเปิดศึกอภิปรายไม่ไว้วางใจรัฐมนตรี หรือคณะรัฐบาลของพรรคเผาไทยเที่ยวนี้ มันเลยออกไปทาง ฝูงวัวควายผ้ายลาทิวากาล ค่อยๆ ผ่านท้องทุ่งมุ่งถิ่นตน ไปจนใกล้ถึงขั้น ชาวนาเหนื่อยอ่อนต่างจรกลับ ตะวันลับอับแสงทุกแห่งหน ทิ้งทุ่งให้มืดมัวทั่วมณฑล และทิ้งตนตูเปลี่ยวอยู่เดียวเอย อย่างมิอาจปฏิเสธได้...

                    --------------------------------------------------------

      คือเรียกว่า...ไม่ว่าใครต่อใคร ที่ได้ยินชื่อ เสี่ยโจ้ ในฐานะแม่ทัพ ต่างเผ่นหนีกันกระเจิดกระเจิง เห็นว่าแม้แต่ ฉลาม อย่าง เฉลิม ก็ไม่คิดจะเอาด้วย ไม่คิดจะเห็นควรด้วย จะเพราะกลัว ด้วน ในตอนแก่ ตอนชรา หรือเพราะอะไรต่อมิอะไรคงต้องไปสอบถามกันเอาเอง แต่ที่แน่ๆ ก็คือ...พรรคเผาไทยที่มีแนวโน้มออกไปทางเละเป็นขี้ เละเป็นโจ๊ก อยู่พอสมควรแล้ว คงหนีไม่พ้นต้องเละ...กับ...เละ หนักกว่าขี้ หนักกว่าโจ๊ก หรือหนักกว่าเต้าหู้ตกโต๊ะเอาเลยก็ไม่แน่ ซึ่งออกจะเป็นอะไรที่น่าเสียดายและน่าเสียใจเอามากๆ เพราะความหมาย ความสมบูรณ์แบบ ของระบอบการเมือง-การปกครองอย่าง ประชาธิปไตย นั้น คงไม่ได้ขึ้นอยู่กับความเป็นรัฐบาลล้วนๆ แต่ยังเกี่ยวข้อง ยึดโยง อยู่กับประสิทธิภาพ คุณภาพ ในการตรวจเช็ก ตรวจสอบ ของฝ่ายค้าน อย่างมิอาจหลีกเลี่ยงได้เลย...

                      ------------------------------------------------------

      แต่เมื่อพรรคฝ่ายค้านอันดับหนึ่ง...ดันเป็นขี้ เป็นโจ๊ก เป็นเต้าหู้ตกโต๊ะไปซะแร้นน์น์น์ แม้อาจส่งผลให้รัฐบาลสบายๆ แต่สำหรับบรรดา ปวงชนชาวไทย ทั้งหลาย ย่อมหนีไม่พ้นต้อง หง่างเหง่งย่ำค่ำระฆังขาน ไปตามสภาพ หรือคงต้อง วังเอ๋ยวังเวง ไปจนกว่าจะเกิดการเลือกตั้งครั้งหน้า เกิดตัวเลือก ทางเลือกใหม่ๆ ที่พอช่วยให้คุณค่าและราคาของระบอบปกครองชนิดนี้ พอเป็นอะไรที่เข้าท่า เข้าทาง ขึ้นมามั่ง เพราะจะหันไปพึ่งพาพวกเด็กๆ ก็ออกจะหนักไปทาง คบเด็กสร้างบ้าน-คบหัวล้านสร้างเมือง แบบไม่ไล่-ไม่เลิก แทนที่คิดจะตรวจเช็ก ตรวจสอบรัฐบาล ดันเตลิดเปิดเปิงไปเล่นงานผู้ที่ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้อง เกี่ยวพัน หรือดัน ไป เหาะเกินลงกา อย่างชนิดกู่ไม่กลับ-หลับไม่ตื่น-ฟื้นไม่มี ไปซะอีก...

                -------------------------------------------------

      แต่ก็นั่นแหละ...ไม่ใช่แต่เฉพาะ ตัวบุคคล ของการเมืองชนิดนี้ ประเภทนี้ แต่เพียงเท่านั้น กระทั่งตัว ระบบ หรือ ระบอบ ทั้งหมด ทั้งมวล หลังๆ นี้...คงต้องยอมรับอย่างมิอาจปฏิเสธได้ว่า ออกจะเป็นอะไรที่เสื่อมโทรม ทรุดโทรม ลงไปทุกที แม้แต่ประชาธิปไตยของแท้แต่ดั้งเดิม ในสังคมอเมริกาหรือยุโรป ไปๆ-มาๆ แล้ว...ต่างก็มี ปัญหา ไปด้วยกันทั้งสิ้น จนกลายเป็นการเปิดช่อง เปิดโอกาส ให้เผด็จการของแท้แต่ดั้งเดิม อย่างเผด็จการคอมมิวนิสต์ของคุณพี่จีน หรือประชาธิปไตยมาเฟียของรัสเซียเลยผงาดขึ้นมาเป็นมหาอำนาจคู่แข่งของคุณพ่ออเมริกา แถมทำท่าว่าชักจะมาแรง แซงโค้ง ไล่เบียด ไล่บี้ ชนิดอาจต้องชิดซ้ายตกคู ตกคลอง ในอีกไม่นานนับจากนี้ ไม่ว่าในแง่เศรษฐกิจ การเมือง หรือกระทั่งการทหารก็ตามที...

                                 -------------------------------------------------------

      อันนี้นี่แหละ...เลยเป็นสิ่งที่บรรดา นักประชาธิปไตย ทั้งหลาย พึงต้องหยิบไปใคร่ครวญ หวนคิด อย่างเป็นกิจจะลักษณะ ไม่ว่าในแง่ ตัวบุคคล หรือในแง่ ระบบ-ระบอบ ก็ตามที ว่ามันมีอะไรที่ขาดตก บกพร่อง ไปมั่ง ถึงได้ทำให้ฉากสถานการณ์ทำนองนี้มันถึงอุบัติขึ้นมาอย่างเป็นกิจการและเป็นกระบวนการ จะเอาแต่ตั้งพรรค หาคนเข้าพรรค และหาคนมาเลือกพรรค ไปตามเรื่อง ตามราว หรือตามแบบฉบับเท่าที่เคยเป็นมา มาถึงยุคนี้ จังหวะนี้ มันอาจ เชยซ์ซ์ซ์ ไปแล้วก็เป็นได้ ไม่ก็...สุดท้าย ต้องหันไปมอบอำนาจตัดสินใจให้กับ เสี่ยโจ้ หรือหันไป คบเด็กสร้างบ้าน อย่างมิอาจปฏิเสธ อันมีแต่จะนำไปสู่ความ เละ...กับ...เละ ลูกเดียวเท่านั้นเอง...

                       -----------------------------------------------------

      ปิดท้ายด้วยวาทะวันนี้จาก “P.J. O’Rourke” (อีกครั้ง)... “Politicians are interested in people. Not that this is always a virtue. Fleas are interest in dogs. - การที่นักการเมืองสนใจประชาชน ใช่ว่าจะเป็นเรื่องของคุณธรรมเสมอไป เพราะแม้แต่หมัด...ยังสนใจหมาเลย...”.

               ---------------------------------------------------------