แก่ตัวลงไม่มีอะไรดีเลย!!! น่าจะเป็นประโยคติดปากของบรรดามนุษย์ลุงมนุษย์ป้าวัยเกษียณแล้ว เพราะอะไรที่ควรตึงมันก็ดันหย่อน อะไรที่ควรจะหย่อนมันก็อยากจะตึงเสียนั่น กลับตาลปัตรสับสนกันไปมากมายเลยทีเดียว

                แล้วลองคิดดูหน่อยปะไรว่า อายุแค่เลขใกล้ 60 หรือเกิน 60 นิดๆ เรายังรู้สึกว่า แก่ตัวลงจะลุกจะนั่งก็ร้องโอดโอย ทำไมล่ะกับคนอายุ 80 ขึ้นไป พวกเขาและเธอจะถึงขั้นร้องครวญครางเสียดังบ้างในบางวัน ...ไม่ได้หรือ??? ทำไมต้องโกรธเคืองท่านจนบางคนลืมตัวดุว่ากล่าวท่านราวกับเด็กๆ

                ขอบอกว่า ต้องมองข้ามจุดคำว่า "อาย" แล้วสำหรับคนอายุ 80 up หากพวกท่านนึกอยากจะร้องโวยวายขึ้นมากลางร้านอาหาร หรือในโรงพยาบาล    

                เพราะโดยเนื้อแท้แล้ว พวกท่านที่อ้าปากร้องเสียงดังเสียงหลงนั้น อาจจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองทำอะไรลงไป มันอาจจะเกิดจากความสับสน หรือการทำงานที่บกพร่องของสมองที่เคยสั่งการกำกับสติและอารมณ์ และบางรายอาจจะมีปัญหากับการเพ้อ

                ไม่ใช่เพ้อฝันนะคะ แต่เป็นการเพ้อที่ไม่สามารถควบคุมตัวเอง อันเนื่องมาจากโรคภัยไข้เจ็บ ซึ่งมีต้นเหตุจากเรื่องราวต่างๆ มากมาย รวมทั้งสภาพแวดล้อม

                ครอบครัวที่มีคนแก่อยู่ในบ้าน น่าจะมีประสบการณ์ทั้งทางตรงและทางอ้อมกับอาการเพ้อ จนส่งเสียงร้องโวยวาย

                ถ้าพบกับพฤติกรรมแบบนี้ อย่าเผลอไปดุหรือตวาดใส่ท่านเด็ดขาดนะคะ เพราะท่านเองไม่อยากเป็นแบบที่เราเห็นหรอกค่ะ ท่านมีความทุกข์มากกว่าเราเสียอีก ด้วยเพราะท่านก็เคยเป็นแบบเรา คือเดินเหินไปไหนมาไหน หรือทำอะไรทุกอย่างได้ด้วยตัวเอง ไม่ต้องพึ่งจมูกคนอื่นหายใจ แต่มาวันหนึ่งที่ท่านอายุมากแล้ว สุขภาพเสื่อมถอย จนถึงขั้นรับประทานอะไรก็เป็นแค่ไปซ่อมแซมส่วนที่สึกหรอ ไม่ใช่เรื่องการพัฒนาร่างกาย ท่านก็ย่อมไม่รู้สึกมีความสุข ซึ่งการร้องโวยวาย หรือเสียงเพ้อไม่เป็นภาษา ก็คือปฏิกิริยาที่ท่านอยากจะบอกกับคนรอบข้างนั่นเอง

                เราต้องมองเรื่องแบบนี้เป็นธรรมชาติและปกติของชีวิตที่วันหนึ่งเราจะต้องเจอ หรือเราอาจจะต้องเป็นเอง 

                แต่เมื่อวันนี้ เรายังเป็นคนนั่งดู ไม่ใช่นั่งแสดง เราก็ควรจะปฏิบัติกับคนแก่ที่กำลังเพ้อเพราะโรคภัยไข้เจ็บ หรือความเสื่อมถอยของสมองตามอายุขัยนั้นด้วยความเข้าใจ และเข้าถึงจิตใจของพวกท่านค่ะ ว่าความเจ็บปวดภายในร่างกายที่ท่านทุรนทุรายต่อสู้อยู่ทุกลมหายใจนั้น ท่านเองอยากจะหาทางบรรเทาออกไปเต็มที

                วันนี้ ขอให้กำลังใจกับทุกครอบครัวที่กำลังต่อสู้กับความเพ้อแต่ไม่ใช่ฝันของผู้ใหญ่ในบ้านนะคะ ขอยืนยันว่า เข้าอกเข้าใจเราก็จะเข้าถึงปัญหาได้ดีค่ะ.

 

                                                                                                                                                                "ป้าเอง"