แต่ละปีหากมีการเก็บสถิติว่า พุทธศาสนิกชนชาวไทยเดินทางไปจาริกแสวงบุญในดินแดนพุทธภูมิ ณ ประเทศอินเดีย มากน้อยเพียงใด เราคงต้องร้อง...อู้ฮู!! ตามด้วยการเปล่งวาจา ..สาธุ อนุโมทามิ!! เพราะเมื่อเร็วๆ นี้ขึ้นเครื่องบินของไทยสไมล์ เที่ยวบินที่บินตรงสู่พุทธคยา สถานที่ตรัสรู้ของพระพุทธเจ้านั้น พบว่าทั้งลำเป็นคนไทย จะมีชาวจีนมาเลย์และสิงคโปร์ปะปนมาบ้างก็ประปรายนับศีรษะกันได้เลยทีเดียว

        ทำไม???...คนไทยชอบที่จะเดินทางไปที่นั่น ทั้งๆ ที่ว่ากันโดยข้อเท็จจริง พอลงจากเครื่องบินแล้ว เหมือนเราเดินย้อนหลังกลับไปสู่ยุคเก๋าเก่า หาความศิวิไลซ์ได้น้อย สิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ แทบจะไม่มี นอกจากนั้นแล้วยังต้องระมัดระวังตัวเองอย่างหนัก ราวกับต้องไปอยู่ในสนามรบ

        เสียงแตรรถยนต์ตลอดหนทาง สะท้อนความไม่มีระเบียบใดๆ นอกจากใครดีใครได้ ใครเก่งใครกล้าก็ไปได้ก่อน ต่อเมื่อหลุดเข้าไปในสถานที่อันศักดิ์สิทธิ์ "เจดีย์พุทธคยา" และใต้ต้น "พระศรีมหาโพธิ์" เท่านั้น ความวุ่นวายทั้งหลายก็จะมลายหายไปทันที คงเหลือแต่เสียงภาวนาสวดมนต์ของทุกคนที่มุ่งไปแสวงบุญที่นั่น

        ความแตกต่างของวิถีชีวิตที่เมืองคยา รัฐพิหาร โดยสิ้นเชิงแบบเหมือนขาวกับดำ ระหว่างนักแสวงบุญกับคนพื้นเมือง จะได้เห็นทุกนาทีในการใช้ชีวิตที่ประเทศอินเดีย จนพระท่านสอนว่า ...สิ่งที่จะได้จากประเทศนี้คือ การทำใจ

      ทำใจให้มีสติรู้อยู่กับตัวเองตลอดเวลาว่า ดั้นด้นเดินทางมาพุทธคยาเพื่อรู้จักการทำใจ  

        ทำใจต้องรอเข้าคิวผ่านด่านคนตรวจเข้าเมืองที่ทำงานช้ามาก

        ทำใจต้องอดทนกับกระเป๋าที่โหลดออกจากเครื่องบินด้วยเวลาเป็นชั่วโมง เพราะไฟดับสลับกันทุก 15 นาที   

        ทำใจที่ต้องถูก "ผู้ขอ" เดินตามตาละห้อยได้เป็นกิโลๆ

        ทำใจที่ต้องถ่ายเบาในบางสถานที่ที่โล่งแจ้ง กลางทุ่ง เพราะมันดีกว่าเข้าห้องส้วมสาธารณะเป็นไหนๆ

        ทำใจว่าจะพบเด็กดราม่าตามริมทางให้เรารู้สึกตกใจ หรือไม่ก็สงสาร

        ทำใจว่าแม้แต่คนในชุดพนักงานตามสถานที่สำคัญต่างๆ  พร้อมจะแบมือขอสตางค์ และจะกรูเข้ามาหาทันที ถ้าปรากฏว่ามีใครให้สักคนเดียว

        ทำใจว่าการขอคืออาชีพอย่างหนึ่งของคนที่นั่น 

        สุดท้าย คือทำใจว่า ชีวิตของเราที่ว่าแย่ๆ นั้น ดีกว่าคนที่นั่นมากมายหลายร้อยเท่านะจ๊ะ.