ขึ้นชื่อว่า "ครู" ถือเป็นบุคคลผู้ควรแก่เคารพ ด้วยเป็นเสมือนพ่อแม่ "คนที่สอง" ของเด็กๆ ที่จะช่วยปั้นช่วยแต่งให้อนาคตของเขาสดใส เดินไปบนทางที่คาดหวังและเป็นที่ปรารถนา

      ส่วนครูคนไหนควรค่าแก่การบูชา หรือกล่าวขานถึงขั้นเป็น "ไอดอล" ของเด็กๆ หรือไม่อย่างไรนั้น ก็ถือเป็นเรื่องของรายละเอียด ที่ขึ้นอยู่กับปัจจัยแวดล้อมต่างๆ

      ครูที่เสียสละขึ้นไปอยู่บนดอยสูง หรือดั้นด้นไปสอนเด็กในถิ่นทุรกันดารห่างไกลจากชุมชนเมือง ต้องยอมรับว่าเป็นครูที่น่ายกย่อง ไม่ว่าจะสอนเก่งหรือสอนงั้นๆ ก็ตาม เพราะแค่ไปอยู่กับเด็กๆ ไกลปืนเที่ยงแล้วสอนให้พวกเขาอ่านเขียนออกได้ ต้องยกนิ้วว่าเป็นภารกิจที่ไม่ทำด้วยใจ ก็คงจะอยู่ยากค่ะ

      ล่าสุดไปรู้ไปเห็นและสัมผัสด้วยตัวเอง พร้อมคณะ "โรงครัวธรรมศาสตร์อาสา " บนดอยสูงที่บ้านละมุ้งคี ต.แม่ละมุ้ง อ.อุ้มผาง จ.ตาก ห่างจากตัวอำเภอแม่สอดไป 6 ชั่วโมงในการเดินทางด้วยรถยนต์ ปุเลงๆ คดเคี้ยวเลี้ยวลดไต่ไปบนดอยประมาณ 2,438 โค้งเท่านั้นเอง

      มนุษย์ลุงมนุษย์ป้ากว่า 20 ชีวิต ลงจากรถ มีอาการแตกต่างกันไป ขึ้นอยู่กับสุขภาพของแต่ละคน แต่ถามว่า ..มาอีกไหม?? ทุกคนโบกมือและว่า ..ขอคิดดูก่อนนะจ๊ะ!!

      แล้วลองมโนกันสิคะว่า "ครูนกยูง" ครูคนเดียวที่ดูแลเด็ก 34 ชีวิตบนดอยปู๊น นางจะสุดยอดขนาดไหน ด้วยระบบการสื่อสารบนนั้นไม่เสถียร และสาธารณูปโภคอย่างไฟฟ้าก็ดับๆ เปิดๆ เรียกว่าเวลาจะติดต่อกับใครที นางต้องขี่มอเตอร์ไซค์ลงจากดอยไปมาไม่ต่ำกว่า 2 ชั่วโมง

      มนุษย์ลุงมนุษย์ป้ากว่า 20 ชีวิต ระดมกันไปที่บ้านแม่ละมุ้งคี เพื่อที่จะไปช่วยหาไฟฟ้าที่เสถียรให้กับคุณครูและเด็กๆ ที่โน่น หลังจากที่ "บอกบุญ" กับกัลยาณมิตรในกรุงเทพมหานครด้วยการริเริ่มโครงการโซลาเซลล์เพื่อการศึกษาของโรงเรียนบ้านแม่ละมุ้งคี  

      คงต้องอนุโมทนา "สาธุ" กับทุกท่านที่ช่วยปันน้ำใจกันคนละเล็กคนละน้อยจนกระทั่งได้งบประมาณ 3 แสนบาท ตามเป้าหมายที่จำเป็นต้องใช้เพื่อให้โครงการนี้สำเร็จ เพื่อแสงสว่างทางปัญญากับเด็กๆ บนดอยสูง

      ครูนกยูงเล่าว่า เด็กที่นั่นส่วนใหญ่เป็นเด็กชนเผ่าค่ะ พูดและฟังภาษาไทยยังไม่ค่อยได้ หากมีไฟฟ้าใช้อย่างเสถียร ครูก็จะสามารถทำสื่อการสอนผ่านการกระจายเสียง ให้เด็กได้ฟังภาษาไทยที่ถูกต้อง โดยไม่รู้สึกเหมือนอยู่ในห้องเรียน และพ่อแม่ของเด็กๆ ก็ได้เรียนรู้ภาษาไทย แผ่นดินที่พวกเขามาอาศัยร่มโพธิ์ร่มไทรโดยปริยายด้วย

      ครูผู้เสียสละ ทำหน้าที่ของตัวเองเพื่อเด็กๆ โดยไม่เคยต้องไปอวดอ้างใครว่า ให้โอกาส ให้ประชาธิปไตย แต่พวกเขาลงมือทำกันค่ะ 

      มุมเล็กๆ ในผืนแผ่นดินไทย ยังมีความดีงามมากมาย ขอให้รู้จักเลือกเสพ เราจะได้ไม่รู้สึกซึมเศร้า เมื่อเจอใครบางคนอวดอ้างสร้างภาพหาโอกาสแบบฉาบฉวย ..นะคะ.

                                                              "ป้าเอง"