โศกนาฏกรรมในสังคมไทย อันว่าด้วยอารมณ์ชั่ววูบ ก่อให้เกิดความรุนแรงอย่างเหลือเชื่อ สร้างความเสียหายต่อชีวิตและทรัพย์สินคนเป็นจำนวนมาก เชื่อว่าจะเป็น "แผลลึก" ในจิตใจของหลายฝ่ายทั้งที่เกี่ยวและไม่เกี่ยวข้อง

      แผลหนึ่งที่น่าสนใจ และน่าตั้งข้อสังเกต (ไม่รู้ว่าสังเกตกันหรือเปล่า??) ...นั่นคือ มักมี "คำวิเศษ" บรรยายบุคลิกภาพของ "ผู้ก่อเหตุ" หลังเรื่องราวสงบลงหรือระหว่างที่กำลังชุลมุนว่า ..เค้าเป็นคนดี!!

      เป็นคนดีแล้วทำไมฆ่าคนราวกับผักปลา ไม่เลือกเพศ ไม่เลือกวัย??

      มันคือ คำถามที่อยากได้คำตอบเสียจริงๆ เพราะดูเหมือนในยุคของป้านั้น นิยามคำว่า "คนดี" อย่างน้อยที่สุดก็ต้องไม่ทำผิดศีลข้อแรก

      คน(เคย)ดีเปลี่ยนเป็นคนที่สังคมสาปแช่ง แปลว่า เขาไม่อาจรักษาความดีไว้ได้ จะโทษว่าเป็นความผิดของคนอื่นที่กดดันให้ความดีของเขาบกพร่อง หรือมลายหายไปนั้น ดูเหมือนเป็นสมมุติฐานที่พยายามหาความชอบธรรมมาส่งเสริมสนับสนุน "คนเลว" เสียมากกว่าไหม

      เราคงต้องพินิจพิจารณาตรึกตรองให้มากกว่านี้กระมังว่า ความดีที่หายไปนั้น เป็นเพราะเราอ่อนแอต่อความไม่ดี หรือเป็นเพราะสังคมนำพาไป

        อยากชวนให้คิดค่ะ มิเช่นนั้น สังคมไทยจะกลายเป็นเข้าตำรา "รำไม่ดีโทษปี่โทษกลอง" ซึ่งน่ากังวลอย่างมาก

      มันคล้ายๆ กับช่วงหนึ่งของสังคมบ้านเรา ที่เวลาทำอะไร "ผิดกฎหมาย" เป็นเหตุให้เกิดความเสียหายต่อผู้อื่น ก็จะมีการหยิบยกเหตุผลว่า เป็นโรคซึมเศร้า ..ราวกับมันเป็นยาวิเศษที่จะช่วยบรรเทาโทษทุเลาความรุนแรงจากการถูกสังคมประณามได้

      ฉะนั้น บทเรียนราคาแพงของโศกนาฏกรรมล่าสุดที่เกิดขึ้นในบ้านเรา ไม่เพียงแต่เรื่องของการป้องกัน สร้างมาตรฐานความปลอดภัย ฝึกการเรียนรู้เอาตัวรอดในเหตุการณ์วิกฤติแล้ว สิ่งหนึ่งที่ไม่ควรมองข้ามคือ ความดีที่เคยทำไว้นั้น จะทำอย่างไรไม่ให้สูญเสียไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ หรือความต้องการเอาชนะคะคาน เอาความสะใจเข้าแลก

      มันเป็นเรื่องไม่ง่ายแน่นอน แต่ถ้าจดจำไว้ว่า เรื่องยากๆ ที่เราก้าวผ่านมันไปได้ จะช่วยให้ตัวเองและครอบครัวอยู่รอดปลอดภัย และสามารถดำรงชีวิตได้อย่างปกติสุข ก็ขอให้ระลึกไว้และสร้างความพยายามให้สืบเนื่องต่อไปค่ะ

         ความดีที่ทำมาครึ่งชีวิต หายไปในพริบตาเพราะอารมณ์ชั่ววูบ มันไม่คุ้มค่าแน่นอน.

                                                              "ป้าเอง"