ชีวิตเหมือนกับการเดินทางโดยสารรถไฟ... มีสถานีต่างๆ... มีการเปลี่ยนเส้นทาง... มีกระทั่งอุบัติเหตุ...... 
    เราขึ้นรถไฟขบวนนี้ตอนเราถือกำเนิด.... พ่อแม่คือคนที่ตีตั๋วให้เรา... 
    เราเชื่อว่าท่านจะเดินทางด้วยรถขบวนนี้กับเราตลอดไป.... แต่แล้ว..ที่สถานีใดสถานีหนึ่ง ท่านทั้งสองก็ต้องลงรถจากไป... ปล่อยเราไว้เพียงลำพังกับการเดินทางนี้.... 
    วันเวลาผ่านไป... จะมีผู้โดยสารอื่นๆ ขึ้นรถมาเรื่อยๆ... หลายคนจะเป็นคนที่เรารักและผูกพัน.. เป็นพี่เป็นน้อง.. เป็นเพื่อน..  เป็นลูกเป็นหลาน หรือกระทั่งเป็นที่รักแห่งชีวิตของเรา.... 
    หลายคนลงรถไปกลางทาง... ทิ้งไว้แค่ความทรงจำความอ้างว้างและคิดถึงอันถาวรในชีวิตเรา.. 
    หลายคนจากไป... อย่างที่เราไม่ทันได้สังเกตด้วยซ้ำว่า... เขาลุกจากที่นั่งและลงรถไฟไปแล้ว!  
    การเดินทางโดยรถไฟชีวิตขบวนนี้จึงเต็มไปด้วยความรื่นรมย์... ความโศกเศร้า... ความมหัศจรรย์...ความสมหวัง... คำสวัสดี...คำอำลา... และคำอวยพรให้โชคดี 
    การเดินทางที่ดีที่สุด คือ การได้ช่วยเหลือ... ได้รัก...ได้มีความสัมพันธ์ที่ดีกับเพื่อนผู้โดยสารทุกคน ...จงแน่ใจว่าเราได้ให้สิ่งที่ดีที่สุด เพื่อให้การเดินทางของพวกเขามีความราบรื่นและสะดวกสบาย 
    ความน่าพิศวงของการเดินทางอันวิเศษยอดเยี่ยมนี้คือ... ตัวเราเองก็ไม่รู้ล่วงหน้าว่าเราจะต้องลงจากรถไฟที่สถานีไหน..... 
    ฉะนั้น...เราต้องมีชีวิตให้แจ๋วที่สุด...ปรับปรุงตัวเอง...รู้จักลืม...รู้จักอภัย...ให้สิ่งดีที่สุดที่เรามีแก่คนรอบข้าง 
    สำคัญเหลือเกินที่เราควรทำอย่างนี้... เพราะเมื่อถึงเวลาที่เราต้องลุกจากที่นั่ง..เพื่อลงจากรถไฟไป เราจะได้ทิ้งความทรงจำที่สวยงามไว้แก่ผู้คนที่ต้องเดินทางโดยสารรถไฟขบวนชีวิตนี้ต่อไป 
    .....ข้อความทั้งหมดมีคนส่งมาให้ทางไลน์ แต่ไม่ได้ระบุว่ามาจากใคร มาจากที่ใด จึงอุปมาได้ว่ามาจากสมาชิกคนใดคนหนึ่งบนขบวนรถไฟสายชีวิตของเรานั่นเอง
    อ่านแล้วได้คิดและสบายใจดี..จริงไหมคะ.

                                        "ป้าเอง"