17 ม.ค.64 -วิมล ไทรนิ่มนวล นักเขียนรางวัลซีไรต์ โพสต์ข้อความผ่านเฟซบุ๊ก หัวข้อ "ลุงตู่กับการมโนของผม" มีเนื้อหาดังนี้

"คณะกรรมการ" ที่ดีที่สุด​ มีประสิทธิภาพที่สุดที่ลุงตู่แต่งตั้ง​มาทั้งหมด คือคณะที่ท่านวิชา​ มหาคุณเป็นประธาน​ ในคดี​ "บอส​ กระทิงแดง"
และได้เปิดโอกาสให้รัฐบาลชำระสะสางความด่างพร้อยที่ทำลายความเชื่อถือของประชาชนในส่วนของตำรวจและอัยการ
แต่ลุงตู่ไม่ทำสิ่งที่ประชาชนคาดหวัง​ กลับส่งเรื่องคืนกลับไปที่ต้นสังกัดเดิมให้จัดการกันเอง จนวันนี้เงียบหายไปแล้ว
นับแต่วันนั้นมาผมไม่เคยเชื่อถือคำพูดลุงตู่อีกเลย​ ไม่ว่าจะประกาศ"เ​อาจริง"ด้วยท่าทางและน้ำเสียงขึงขังเรื่องอะไร
จนวันนี้ทุกเรื่องที่ลุงตู่ประกาศขึงขังว่าจะเอาจริงก็เป็นไปอย่างเดิม​ พอถูกวิจารณ์มากเข้าก็ออกมาประกาศขึงขังอีก​ วนไป
ลุงตู่อยู่นานเกินไป​ จึงมีลิ่วล้อบริวารมากขึ้น​ ทั้งนักการเมือง​ ข้าราชการ​ พ่อ​ค้า นักธุรกิจ​ ทั้งดีและชั่ว  กลายเป็นเครือข่ายที่ผูกโยงกันเรื่องผลประโยชน์และอำนาจ​ จนแตะตรงไหนที่มีปัญหาก็จะโดนคนในเครือข่ายนั้นเอง​ ไม่โดยตรงก็โดยอ้อม
เพราะคนที่เข้ามาเป็นลิ่วล้อบริวารนั้นก็ต้องการผู้คุ้มครอง​ เพื่อผลประโยชน์ตน​ ทำผิดก็วิ่งเต้นง่ายเพราะพวกเดียวกัน
ส่วนลุงตู่ก็รู้สึกตนว่ากว้างขวาง​ พวกเยอะ​ มีคนให้ใช้​ จึงทำให้รู้สึกมั่นคงในอำนาจ​ แต่ก็ต้องแลกด้วยการลูบหน้าปะจมูก​ สุดท้ายก็จัดการใครหรืออะไรที่เป็นปัญหาไม่ได้สักอย่าง
สิ่งที่ลุงตู่ทำก็คือ​ เรื่องโควิด-19​ เรื่องเศรษฐกิจ​ เรื่องสาธารณูปโภคพื้นฐาน​ ซึ่งเป็นเรื่องที่ไม่ต้องสี่ยงที่จะเผชิญกับปัญหาและสร้างศัตรู
ส่วนเรื่องคอรัปชั่น​ สินบน​ ส่วย​ การค้ามนุษย์​ การปฏิรูปตำรวจ-ข้าราชการ​ การศึกษา​ กระบวนการยุติธรรม​ ก็ปล่อยไปตามเดิม​ ประชาชนโวยก็ออกมาแอ๊คชั่นเสียที​ แล้วก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เขียนมาทั้งหมดเป็นการมโนของผมที่เกิดจากดูลุงตู่ทำงาน​ อาจผิด​ แต่ที่มันถูกก็คือยังไม่เห็นลุงตู่จัดการแก้ปัญหาหลักที่ทำลายประเทศชาติดังกล่าวเลย
7​ ปี​ผ่านไป ผมว่าประเทศไทยจะได้คน​ดีแต่พูดเพิ่มมาอีกคน!