มาถึงยุคดิจิทัลแล้ว ชีวิตมันก็ง่ายขึ้นหลายอย่างเหมือนกันนะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งประเภทที่ต้อง..ส่งต่อ...ข้อความต่างๆ ให้กับเพื่อนๆ พร้อมกันหลัก 9 หรือ 10 คนขึ้นไป เพียงแค่ copy แล้วก็ส่งต่อ..เป็นอันเรียบร้อย

            ยิ่งเดี๋ยวนี้ ไลน์มีการเพิ่มออปชั่น คลิกแค่คำว่า share ก็ไปถึงไหนๆ ได้เยอะแยะ โดยไม่ต้องไปเปิดห้องไลน์ทีละห้องกันเลยทีเดียว

            ทำให้อดย้อนนึกถึง ..จดหมายลูกโซ่..เมื่อตอนเราเป็นเด็กนุ่งกระโปรงจีบผูกคอซองไม่ได้เลย 555 ตอนนั้น..ถือเป็นเรื่องถึงคราวซวยกันก็ว่าได้ ถ้าหากใครเจอจดหมายลูกโซ่ ให้ส่งต่อ 20 คนล่ะก็ นั่งเขียนไปรษณียบัตรกันมือหงิกกันเลยล่ะ แถมต้องเสียสตางค์ส่งจดหมายอีกต่างหาก

            แหม...ข้อความส่งท้ายของจดหมายลูกโซ่มันน่ากลัวนะ มนุษย์ป้าวัยละอ่อน ก็เคยได้จากเพื่อนๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ที่ส่งต่อๆๆๆๆๆ กันมาเหมือนกันนั่นแหละ แต่จำได้ว่า ลงมือเขียนได้ไม่ถึง 10 ใบ รู้สึกขี้คร้าน เลยหยุดเขียน และโยนทิ้งขยะไป

            ความขี้เกียจแท้ๆ ไล่ความกลัวจากจดหมายลูกโซ่ไปได้ไกลๆ เลยล่ะ

            มาถึงทุกวันนี้ ก็ไม่คิดว่าจะต้องมาเจอข้อความส่งต่อเหมือนจดหมายลูกโซ่อีกแล้ว แต่ก็เจอและมีให้เห็นอยู่เนืองๆ อย่างไรก็ตาม ดีอยู่อย่างหนึ่งก็คือ จดหมายลูกโซ่ยุคดิจิทัลไม่ใช่การแช่งชักหักกระดูกเหมือนเมื่อก่อน แต่มันเป็นเรื่องการให้ศีลให้พร ขอให้มั่งมี ร่ำรวย ถูกหวยรวยเบอร์ เป็นมงคลแก่ชีวิต ถ้าหากส่งต่อไปให้เพื่อนๆ อย่างน้อย 10 หรือ 20 คนก็ว่าไป

            สิ่งที่เห็นบ่อยก็อาทิ วันดีของเจ้าแม่กวนอิมบ้าง วันดีของหลวงพ่อโตก็มี วันพระจันทร์เต็มดวง พระพิฆเนศก็มา ฯลฯ "หากส่งรูป...ให้ใครเขาผู้นั้นจะโชคดีและพบความสำเร็จตามใจปรารถนา ถ้ารักใครชอบใครให้รีบส่งให้เขา" ก็ส่งกันตรึมสิคะ

            ทั้งๆ ที่ไม่รู้กันเลยว่า นี่เป็นกลยุทธ์อย่างหนึ่งในการหาทางเข้าไปยังแหล่งที่อยู่ของคนในโลกโซเชียล แต่ที่แน่ๆ คนที่ทำข้อความส่งต่อหรือภาพต่างๆ เพื่อให้แชร์เป็นลูกโซ่ขึ้นนั้น เขากระทบเป้าหมายนะจ๊ะ จะบอกให้.

                                                                                                           

             "ป้าเอง"