ย้อนกลับไปในปี 2555 ชาวบ้านส่วนใหญ่บนเกาะสีชังยังคงเป็นผู้เช่าบ้าน ด้วยรายได้ที่จำกัด การเก็บออมเพียงเดือนละ 50 บาท แทบเป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีบ้านเป็นของตัวเอง “เก็บไปเมื่อไหร่จะได้บ้าน” เสียงถอดถอนใจเหล่านี้ดังก้องอยู่ในใจหลายคน แม้จะเริ่มออมกันมาตั้งแต่ปี 2557 แต่ความหวังดูเลือนราง การสร้างบ้านบนเกาะไม่ใช่เรื่องง่าย ทั้งพื้นที่ส่วนใหญ่เป็นที่ดินของรัฐ ทั้งป่าไม้ เจ้าท่า และเขตห้ามล่า ทำให้การขยายที่อยู่อาศัยเป็นไปไม่ได้ บ้านเก่าทรุดโทรม ครอบครัวขยายใหญ่ขึ้นแต่ไม่มีพื้นที่รองรับ นอกจากนี้ ยังเผชิญปัญหาการขาดแคลนน้ำประปา ถนนแคบ ไฟส่องสว่างไม่เพียงพอ ท่าเทียบเรือไม่พอ และภัยพิบัติทางธรรมชาติที่รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะเหตุการณ์พายุเมื่อวันที่ 17 กันยายน 2567 ที่ทำให้บ้านเรือนเสียหายกว่า 17 หลัง และยังคงรอการจัดสรรที่อยู่อาศัยใหม่