ถอยเถิดทหารกล้า?

ก็..ถูกต้อง-สมควรอย่างยิ่งที่คุณตู่-จตุพร พรหมพันธุ์ จะได้ตะโกนก้องอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิเมื่อวันที่ 2 สิงหา..

“วันนี้กัมพูชานัดออกมาชุมนุมเรียกร้องสันติภาพ เพราะได้ประสาทตาควายไปแล้วนี่ไอควาย มันได้ของมันแล้ว

สันติภาพจะเกิดได้ต้องมีความเสมอภาค ตราบใดที่ปล้นแผ่นดินเราไป แล้วขอสันติภาพ ตนบอกว่ามีแต่ส้นตีน ไม่มีสันติภาพ”

ตามนี้นะฮุน มาเนต..ไม่มีสันติภาพ มีแต่ส้นตีน เอามั้ย? ไหนตอนแรกปากเก่งทั้งพ่อ-ลูก อยากปะทะ อยากสู้รบ คงคิดสินะ ทหารไทยใจเสาะคงไม่กล้า..

หรือไม่ก็คิดว่า “หลานลุง”-นายกรัฐมนตรีจะมีอำนาจบังคับทหารไทยให้เชื่องเป็นแมวได้!

 แต่พลันไม่ได้เป็นดังคิด เห็นทหารไทยรบไม่ขลาด และยิงตูมๆ เข้าใส่ไม่เว้นวัน จากปากเก่ง เลยกลายเป็นปากอ่อน อ้อนด้วยลีลา ร้องเพรียกหา “สันติภาพ” ขึ้นมาทันที..โถ ไอ้กะล่อน!

จะมีก็แต่นายภูมิธรรม เวชยชัย กระมังที่จะยื่นสันติภาพให้ แต่กับคนไทยทั้งมวลแล้ว เห็นจะมีใจตรงกัน..เอาส้นตีนไปก็แล้วกัน ไอ้สันดาน!

พูดถึงนายภูมิธรรม ได้ยินคุณจตุพรลั่นวาจา.. “ถ้านายภูมิธรรมไม่ฉีกข้อตกลงหยุดยิง ก็ต้องออกไป ถ้าไม่ออก เราก็จะไปไล่ให้ออกไป”

พร้อมกับบอกกับมวลชน-คนรักชาติ รักแผ่นดิน.. “ถ้าประชาชนคนไทยไม่มีความแข็งแรงกันจริงๆ เราสู้พวกนี้ไม่ได้ ดังนั้นเราต้องสำแดงพลังกันอีกครั้งใหญ่

ครั้งหน้าเริ่มต้นที่อนุสาวรีย์ชัย แต่จะไม่อยู่กับที่ จะเดินไปยังเป้าหมายที่เราต้องการขับไล่ ประชาชนพร้อมหรือไม่

ครั้งหน้าคือการนัดออกมาขับไล่รัฐบาล เจอกันอนุสาวรีย์ชัยฯ แล้วเดินไปทำเนียบรัฐบาล”

ในฐานะรักษาการนายกฯ เมื่อได้ยินแล้วจะคิดเห็นประการใดก็สุดแท้แต่ (กรรมเวร) ของนายภูมิธรรมเถิด แต่ถ้าถามความเห็นผม..

นายภูมิธรรมไม่ต้องคิดให้หนักสมอง คอยฟังคำบัญชาจากนายเหนือหัวเท่านั้นพอ!

เพราะจากที่เห็นเป็นประจักษ์ ไม่ว่านายภูมิธรรมจะมีตำแหน่งรัฐมนตรีกระทรวงใด ก็แทบจะไม่ได้ใช้ปัญญา-สมองของตัวเองเพื่อการบริหารจัดการงานแผ่นดิน

คอยแต่เอียงหูฟังนายทักษิณเพ้อ-พ่นต้องทำอย่างนั้น ต้องทำอย่างนี้ แล้วค่อยนำมาปฏิบัติตามแทบทั้งสิ้น!

หรือหากไม่จริง คุณภูมิธรรมก็ต้องแสดงความคิดความอ่านที่เป็นตัวของตัวเองออกมาให้เห็น เช่นว่า ฉีกข้อตกลงหยุดยิงทันที หรือไม่ก็..ลาออก!

และฝากไว้อย่าง..ทหารเขามีหน้าที่รบในยามศึกสงคราม ส่วนรัฐบาลก็มีหน้าที่สนับสนุน-ส่งเสริมและให้กำลังใจ ไม่ใช่คอยแต่ห้ามปราม หรือขัดแข้งขัดขา

เรื่องความมั่นคงประเทศชาติต้องปล่อยให้เป็นภาระในอ้อมแขนของทหาร รัฐบาล-พลเรือนที่ไม่รู้ตื่นลึกหนาบางอย่าจุ้นจ้าน-ล่วงล้ำเข้าไปในเขตภาระนั้น

เมื่อปัญหาพิพาทดินแดนยังไม่จบ การปกป้องอาณาเขต รักษาอธิปไตยด้วยชีวิตเลือดเนื้อก็จะต้องดำเนินต่อไป ทหารจึงพร้อมรบ และรัฐบาลก็ควรบอก.. “รบเถิดอรชุน” ไม่ใช่..

ถอยเถิดทหารกล้า!.

สันต์ สะตอแมน