(1)
    ข่าวบ้าน-การเมืองในช่วงระยะนี้...ดูๆ จะ ย้อนกลับไปที่เก่า คือที่ที่เคยทำให้ใครต่อใครต้องออกไปนอนกลิ้ง นอนหงาย อยู่กลางถนนรนแคม ไปเดินขบวนกันจนรองเท้าสึกแล้วสึกอีก ชนิดกว่าจะหลุดพ้นจาก ทศวรรษแห่งความมืดมน มาได้ ก็เล่นเอาผู้คนนับแสน นับล้าน เหงื่อตกกีบ หรือแม้แต่เลือดตก ยางออก กันไปมิใช่น้อย...
                                                      (2)
    แต่ทำไงได้...ในเมื่อผู้ที่เป็นตัวสร้าง เงื่อนไข สร้าง เหตุปัจจัย อันนำพาไปสู่ทศวรรษแห่งความมืดมน ท่านออกอาการว่าต้องการกลับมาสู้ใหม่ สู้เต็มที่ หรือสู้จนกว่าจะตัวตาย อะไรทำนองนั้น บรรดาผู้ที่เคยเหน็ดเหนื่อย เมื่อยล้า มาแล้วทั้งหลาย จะยังต้องเหน็ดเหนื่อยต่อไปอีกหรือไม่ ต้องกลับไปนอนกลิ้ง นอนหงาย อยู่กลางถนนแบบเดิมๆ อีกหรือเปล่า อันนี้นี่แหละ...คิดไป-คิดมา...แล้วปวดหัวฉิบหาย เจ็บกบาลตายโหง จนแทบไม่อยากจะคิดอะไรต่อมิอะไรต่อไปอีกแล้ว...
                                                       (3)
    คือถ้าย้อนกลับไปนึกภาพ ผู้นำมวลชน เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว...ยังต้องออกมาปลุกเร้า ปลุกระดม เชิญชวนให้ใครต่อใครออกไปสู้ออกไปขับไล่ ทุนสามานย์ ที่อาจกลับมาใหญ่ กลับมีอำนาจอีกครั้ง ในอีกสิบปีข้างหน้า โดยอายุ อานาม ของบรรดา ผู้นำ และ ผู้ตาม โดยวัยและสังขาร เผลอๆ...มันอาจคล้าย ม็อบซอมบี้ อะไรประมาณนั้น เรียกว่า...กว่าจะลากขา ชูธง ชูมือ ชูไม้ เปล่งเสียงตะโกนบทเพลง สู้เข้าไป...อย่าได้ถอย...มวลชนคอย...เอาใจสู้อยู่ ตามแบบฉบับเดิมๆ มันคงออกไปทางกระย่องกระแย่ง ขาแข็ง ขาทื่อ คล้ายๆ พวกผีดิบซอมบี้อยู่พอสมควร...
                                                       (4)
    เพราะส่วนใหญ่...ก็หนักไปทาง แก่แล้ว ไปด้วยกันทั้งสิ้น แม้ว่า ใจ ยังสู้...แต่ก็อาจไม่ต่างไปจาก จิ๊กโก๋รุ่นชรา ประเภทต้องเปล่งเสียงแหบๆ วานพวกเด็กๆ รุ่นลูก รุ่นหลาน ให้ ช่วยหามลุง...ออกไปตีกะมันที หรือออกจะเป็นอะไรที่น่าทุเรศ เวทนามากกว่าจะก่อให้เกิดแรงฮึด แรงจูงใจ ในการพิทักษ์ ปกป้อง ผลประโยชน์ของชาติ ของส่วนรวม มิให้บรรดาพวก ทุนสามานย์ ไล่งาบ ไล่งับ ได้อีกต่อไป แต่คราวนี้ทำไงได้...ในเมื่อ หัวหน้าทุนสามานย์ ท่านไม่คิดจะเลิก แถมไม่คิดจะแก่ ยังพร้อมที่จะสู้ พร้อมที่จะเปิดศึก จนกว่า...ไม่มึงก็กู...ต้องตายกันไปข้าง อะไรประมาณนั้น...
                                                     (5)
    ด้วยเหตุนี้นี่เอง...มันเลยออกจะเป็นอะไรที่ปวดหัวฉิบหาย หนักกบาลตายโหง อย่างมิอาจปฏิเสธได้ ทั้งที่ผ่านมาแล้วนับเป็นทศวรรษๆ ทั้งๆ ที่บรรดา ทวยทหาร ท่านเคยรับประกัน การันตี ซะดิบดี ว่า แผ่นดินอันงดงาม จะหวนคืนกลับมาดังเดิม โดยเราจะทำตามสัญญา ขอเวลาอีกไม่นาน อะไรทำนองนั้น แต่สุดท้าย...ก็ดันต้องมาเจอกับ นายใหญ่ ยืนขวาง ยืนตระหง่าน แถมทำท่าว่าอาจจะแลนด์สไลด์ แอฝะลานช์ อีกต่างหาก หรืออาจกลับมาเป็นใหญ่ เป็นโต เป็นผู้ที่ใครต่อใครต้อง เกาะโต๊ะ ทำเสียงอ่อน เสียงหวาน จะไปขึงๆ ขังๆ มิได้เป็นอันขาด...
                                                     (6)
    และถ้าหาก นายใหญ่ กลับมาเป็นใหญ่ เป็นโต อีกครั้งขึ้นมาเมื่อไหร่...บรรดาผู้ที่ยังรักนายใหญ่ ซึ่งส่วนใหญ่...ก็ออกไปทางแก่ๆ ไม่ต่างไปจากกันนั่นแหละ ย่อมหนีไม่พ้นต้องหันมาไล่กัด ไล่งับ แค้นจัด-กัดดะ-ฝังเขี้ยวจมน่อง ต่อบรรดา ไอ้แก่ฝ่ายตรงกันข้าม เหมือนอย่างที่เคยกัดกันมาโดยตลอด จนกลายเป็น เหลือง เป็น แดง เป็น สลิ่ม เป็น ควาย อะไรประมาณนั้น ชนิดเพื่อนกับเพื่อน มิตรกับมิตร สหายกับสหาย ต้องแยกข้าง แยกทาง แยกกลุ่ม แยกฝ่าย ต้องหันหน้าไปคนละทาง สร้างดาวกันคนละดวง และต่างช่วงชิงไปสู่นรก ไม่ใช่สู่สวรรค์ชั้นใดๆ แม้แต่น้อย ด้วยเหตุเพราะความโกรธ เกลียด เคียดแค้น อาฆาต พยาบาทและชิงชัง ต่างล้นเปี่ยมไปด้วยกันทั้งคู่...
                                                     (7)    
    นี่...แค่คิดเท่านี้ก็เหนื่อยแล้ว ปวดหัวแล้ว หนักกบาลแล้ว จนไม่อยากคิดอะไรต่อไปอีกแล้ว สู้หันมากำหนดลมปราณ หายใจเข้า-หายใจออก เลิกคิด เลิกฟุ้งซ่าน นั่งมองดูลมหายใจตัวเอง จนกว่า จิต กับ กาย จะแยกออกจากกันโดยเด็ดขาด น่าจะเข้าท่ากว่าเป็นไหนๆ แถมยังน่าจะเหมาะสมกับวัย กับสังขาร ที่ใกล้จะแยกจากโลกใบนี้เข้าไปทุกที ส่วนถ้าหาก นายใหญ่ ยังพยายามดิ้นรน สอดแทรก เข้ามา ปรุงแต่ง อารมณ์ความรู้สึกขึ้นมาเมื่อไหร่ อันนั้น...ก็คงต้องปล่อยให้ กฎแห่งกรรม ท่านทำหน้าที่ของท่านไปเองก็แล้วกัน เพราะด้วยการฝึกสมาธิ ฝึกลมปราณ จนใกล้จะได้ ญาณ ขั้นแรก ใกล้ถึงขั้น เจโตปริยญาณ เข้าไปทุกที บอกได้เลยว่า งานนี้...กฎแห่งกรรมท่านมาแรง ไปแรง เอามากๆ!!! ชนิดอดเวทนา สงสาร อดห่วงใย เพื่อนผู้ร่วมวัฏสงสาร อย่าง นายใหญ่ ขึ้นมามิได้...
                           ----------------------------------------------------------------