เมื่อ 'สลิ่ม' ไร้ทางเลือก

เป็นเรื่องของ “กองเชียร์-กองแช่ง”

“วิมล ไทรนิ่มนวล” นักเขียนรางวัลซีไรต์ โพสต์ข้อความเอาไว้แหลมคมควรอ่าน

 “.... 'ฝ่ายที่ ๓'

ทุกฝ่าย ทุกพวก ต่างก็ทะเลาะกันเรื่องนักการเมืองของกู-นักการเมืองของมึง นักการเมืองของกูดีกว่านักการเมืองของมึง นักการเมืองของมึงชั่วกว่านักการเมืองของกู จนไม่สำเหนียกว่า 'อะไรกำลังเกิดขึ้น'

นับแต่ฝ่ายอนุรักษนิยมนำเอาทักษิณกลับเข้ามาในประเทศไทยโดยไม่ติดคุกแม้แต่วันเดียวนั้น ก็มีคนที่ถอยห่างจากฝ่ายอนุรักษนิยมมากขึ้น ทั้งถอยห่างจากสถาบัน ทหารและสถาบันพระมหากษัตริย์

พวกเขาคิดว่า ๒ สถาบันนี้ร่วมมือกันกับทักษิณ จึงรับไม่ได้

ยิ่งต่อมาทักษิณทำตัวเป็นเจ้าพ่อผู้ทรงอิทธิพล ผู้ควบคุมประเทศและรัฐบาล ทำความเสียหาย สร้างความปั่นป่วนในประเทศมากขึ้น แล้วคนที่นำเขาเข้ามาในประเทศไทยไม่มีใครรับผิดชอบจนวันนี้ ก็ยิ่งมีคนถอยห่างมากขึ้นอีก

หากยังปล่อยประเทศชาติให้เป็นไปตามยถากรรม และตามอำนาจของทักษิณ ก็จะไม่แค่มีคนถอยห่าง แต่จะเกลียดชังทั้ง ๒ สถาบันไปเลย

คนพวกนี้ไม่เอาทั้งฝ่ายอนุรักษนิยม และไม่เอาขบวนการส้ม

มันคือการค่อยหล่อหลอมคนกลุ่มใหม่ขึ้นเป็นฝ่ายที่ ๓

ตอนนี้ใครจะเป็น 'ผู้นำหลอมรวมฝ่ายใหม่' ก็เชิญได้เลย ไม่ว่าจะสร้างพรรคการเมืองใหม่ หรือเป็นผู้นำม็อบคนใหม่ แต่ต้องเป็นคน 'หน้าใหม่' จริง ไม่ใช่หน้าเก่าแล้วใส่หน้ากากอันใหม่

ไม่เช่นนั้น เมื่อถึงวันเลือกตั้ง คนกลุ่มที่เทฝ่ายอนุรักษนิยมเหล่านี้ ส่วนหนึ่งจะโนโหวต อีกส่วนหนึ่งจะเลือกพรรคส้ม อีกส่วนหนึ่งช่างแม่งประเทศมัน!

ฝ่ายไหนได้ประโยชน์ก็เห็นกันอยู่แล้ว

หรือใครคิดจะ 'จัดเก็บ' คนกลุ่มนี้ก็ตามอัธยาศัย!

ผมแค่นำมาบอก...”

ใช่ครับการเมืองปัจจุบัน กองเชียร์เป็นเช่นนั้นจริงๆ

นางแบก นายแบก แบกกันไม่ลืมหูลืมตา

ไม่สนใจถูกผิด

เน้นถูกใจไม่ถูกใจมากกว่า

ก็อย่างที่เห็นเป็นที่ประจักษ์ การเมืองช่วง ๔-๕ ปีที่ผ่านมา ฝ่ายอนุรักษนิยมแตกฉานซ่านเซ็น ไปสร้างดาวคนละดวง

ที่จริงบทความวันนี้เป็นภาคต่อจากวานนี้อย่างไม่ตั้งใจ

วานนี้ตบตูดเอาไว้ว่า

“...สรุป...มีแต่ส้มเท่านั้นที่จะล้มแดง

สลิ่มเป็นได้แค่ไม้ประดับ ทั้งๆ ที่เป็นคู่ต่อสู้กับระบอบทักษิณมาอย่างยาวนาน

เป็นความล้มเหลวที่ไม่มีใครอยากรับผิดชอบ

ไม่มีการฟื้นฟู มีแต่ปล่อยให้เป็นไปตามยถากรรม

นักการเมืองก็แบบนี้แหละครับ ที่ไหนที่้คิดว่าไปแล้วมีอำนาจก็เปิดตูด

ฉะนั้นอย่าไปคิดแก้ปัญหาประเทศกันเลยครับ มันเหม็นขี้ฟัน

แก้ปัญหาพรรคยังไม่ได้เลย....”

วันนี้จึงเป็นภาคต่อเพราะโพสต์ของ คุณวิมล โดยแท้

การเมือง ๓ ฝ่ายได้เกิดขึ้นแล้ว และอาจจะเป็น ๔ ฝ่ายด้วยซ้ำ

แดงฝ่ายหนึ่ง ส้มฝ่ายหนึ่ง อนุรักษนิยมเก่า และอนุรักษนิยมใหม่  (Neo-Conservative)

ประเด็นคือพรรคการเมืองไหนจะมารองรับ กลุ่มใหม่นี้

โพสต์ของ คุณวิมล ตั้งปุจฉาเอาไว้ ต้องเป็นคนหน้าใหม่ถอดด้าม

ไม่ใช่เหล้าเก่าในขวดใหม่

ฉะนั้นบรรดาพรรคอนุรักษนิยมในปัจจุบันไม่ว่าจะเป็นพรรคภูมิใจไทย ที่ยืนยันตัวตนการเป็นพรรคอนุรักษนิยม ด้วยการเปลี่ยนสีโลโก้เป็นสีน้ำเงินสีเดียว

รวมทั้งพรรคประชาธิปัตย์

พรรคพลังประชารัฐ

พรรครวมไทยสร้างชาติ

พรรคเหล่านี้ล้วนมิเข้าข่าย ฝ่ายที่ ๓ หรือ ฝ่ายที่ ๔ แล้วแต่นิยาม เพราะเป็นคนหน้าเก่า มิหนำซ้ำยังร่วมอยู่กับรัฐบาลระบอบทักษิณ

ยกเว้นพรรคพลังประชารัฐ ที่มีกระแสข่าวพร้อมเข้าเสียบเป็นพรรครัฐบาลเนืองๆ

มาดูสาเหตุว่าทำไม มวลชนอนุรักษนิยม หรือ สลิ่ม ถึงเกิดความเบื่อหน่ายพรรคอนุรักษนิยม

การกลับมาของ “ทักษิณ ชินวัตร” ท่ามกลางกระแสข่าวลือดีลสลายขั้วเพื่อต้านพรรคส้ม

มีการโยงไปถึงหลายฝ่าย ตั้งแต่พรรคการเมืองไปถึงสถาบันฯ

แต่หากมองปรากฏการณ์ทางการเมืองที่ปรากฏ มีการแอบอ้างถึงสถาบันฯ เป็นระยะ แต่ข้อเท็จจริงพบว่า ระบบราชการให้ความร่วมมือกับฝ่ายการเมืองแอบทำในสิ่งที่คนไทยทั้งชาติคิดไม่ถึง

มีการเตรียมการอย่างแยบยลเพื่อนำ “ทักษิณ” กลับมาโดยไม่ต้องติดคุกตั้งแต่รัฐบาลลุงตู่

“ลุงตู่” จะรู้หรือไม่ ไม่ทราบได้

แต่คนที่รู้ดีกว่าใครเพื่อนคือ “สมศักดิ์ เทพสุทิน" รัฐมนตรีว่าการกระทรวงยุติธรรมในยุคนั้น

เมื่อครั้ง “สมศักดิ์” เป็นรัฐมนตรียุติธรรมใหม่ๆ หลายคนประหลาดใจ เพราะไม่ใช่ทาง

อย่าง "สมศักดิ์" ต้อง คมนาคม อุตสาหกรรม มหาดไทย

ระเบียบกรมราชทัณฑ์ ไม่ต้องผ่าน ครม. คนเป็นนายกรัฐมนตรีอาจไม่รู้ แต่รัฐมนตรียุติธรรมรู้

ฉะนั้นไข่เอเลียนถูกฝังไว้ในรัฐบาลลุงตู่โดยที่หลายคนอาจไม่รู้ แต่ “สมศักดิ์” รู้

และอย่าได้ประหลาดใจว่า ทำไม “สมศักดิ์” ถึงมาเป็นรัฐมนตรีสาธารณสุขในรัฐบาลแพทองธาร โดยที่คนในพรรคเพื่อไทยไม่กล้าปริปาก

แต่ทั้งหมดนี้มิได้ทำให้ภาพของพรรคภูมิใจไทย ประชาธิปัตย์ และรวมไทยสร้างชาติ ดูดีขึ้นมาในสายตากลุ่มอนุรักษนิยมใหม่

การทำพรรคการเมืองขึ้นมาใหม่นั้นไม่ง่าย เพราะนอกจากกระแสแล้วต้องมีทุนด้วย

ดูอย่างพรรคอนาคตใหม่ มากับกระแส แต่หากไร้ทุนจาก “ธนาธร จึงรุ่งเรืองกิจ” ก็ยากที่จะโต

 ก็ได้แต่เสียดายพรรคการเมืองเก่าอย่างประชาธิปัตย์ครับ ที่ต่อสู้กับระบอบทักษิณมาอย่างยาวนาน และสู้ได้อย่างสมศักดิ์ศรี

แต่มาวันหนึ่งกลับแพ้ภัยตัวเองเพราะความอยากที่ต่างกัน

ที่จริงหากนักการเมืองมีจิตสำนึกทำเพื่อประชาชนอย่างแท้จริง ต้องมองผลประโยชน์ของประชาชนเป็นที่ตั้ง ต้องมองว่าประชาชนต้องการนักการเมืองที่เป็นปากเป็นเสียงและเป็นปึกแผ่นพอ

ไม่ใช่ทะเลาะกันแล้วแยกตัวไปสร้างดาวคนละดวง ปล่อยประชาชนหันรีหันขวางไม่รู้จะไปพึ่งใคร

พรรคการเมืองเก่าได้ชื่อว่าเป็นสถาบันการเมือง ควรอยู่เหนือความอยากส่วนตัวของนักการเมือง การกอบกู้จึงเป็นสิ่งสำคัญที่สมาชิกพรรคประชาธิปัตย์ ไม่ว่ารุ่นไหนต้องหันกลับมาคิดอ่านกันอย่างจริงจัง

ไม่ใช่ปล่อยไปตามยถากรรม เพราะยึดถือพวกใครพวกมัน

ครับ...สงกรานต์ปีนี้ไม่เปียก แต่เป็นฝันเปียกของฝ่ายอนุรักษนิยม

ยังไม่เห็นทางเลยครับว่า พรรคเก่าแก่ที่สุดจะอยู่รอดได้หรือเปล่า

ส่วนพรรคใหม่ คนหน้าใหม่ ฝันเปียกจริงๆ.