ในประเทศที่ผู้นำเปลี่ยนได้ แต่ความรู้สึกเปลี่ยนยาก “ลุงตู่” ยังติดอยู่ในสมองซีกขวาและหัวใจซีกซ้ายของการเมืองไทย บ้างคิดถึงเพราะสิ่งใหม่ไม่น่

บางศพไม่ได้ตายเพราะกระสุน… แต่ตายซ้ำ เพราะถูกทอดทิ้ง ชา…

ในยามที่ประเทศต้องการ ผู้นำที่ปลุกเร้า สร้างศรัทธา และกำหนดทิศทางให้เดินหน้า ชายที่ยืนอยู่กลางทำเนียบกลับไร้น้ำหนัก ไร้ถ้อยคำจุดประกาย ไร้พลังใดที่ทำให้สังคมรู้สึกว่ามีใครนำอยู่จริง “ภูมิธรรม เวชยชัย” จึงไม่ใช่ผู้นำ หากแต่คือ เงาบางของระบบเดิม ที่ยังเคลื่อนไหวในทำเนียบ โดยไร้เป้าหมาย ไร้ปลายทาง และไร้แม้กระทั่งเหตุผลของการมีอยู่

เขากระโดงเคยเป็นแค่ที่ดินรกร้างในสายตารัฐ แต่วันนี้มันคือเมือง มีสนามแข่ง มีเศรษฐกิจ มีชีวิต ทั้งหมดเกิดจากคนที่ “ลงมือสร้าง” ขณะที่รัฐเพิ่ง “นึกขึ้นได้” ว่าเคยเป็นเจ้าของ การเพิกถอนจึงไม่ใช่แค่ทวงสิทธิ แต่คือการรื้อเมือง ด้วยเอกสารที่ล่าช้ากว่าเวลา

เมื่อโรงพยาบาลต้องจัดระบบเพื่อความปลอดภัยในพื้นที่ปะทะ แต่นักการเมืองบางคนกลับรีบโชว์มนุษยธรรมบนหน้าฟีด ใช้คำใหญ่คำโตเรื่องเกียรติภูมิประเทศ

หากอีก 10 ปีข้างหน้า พรรคส้มได้เป็นรัฐบาล ในจังหวะที่กัมพูชามีผู้นำเผด็จการทันสมัย มีกองทัพไฮเทคและพันธมิตรระดับภูมิภาคหนุนหลัง ประเทศไทยอาจเหลือเพียงรัฐธรรมนูญที่เขียนสวย วาทกรรมเสรีภาพลอยฟ้า กับทหารที่ถูกลดทอนบทบาทจนสังคมสั่งให้เงียบ และไม่มีอะไรเลยที่จะหยุดขีปนาวุธจากเพื่อนบ้านได้… นอกจากโพสต์บนโซเชียล