“ถ้าแพทองธารไม่รอด ประเทศไทยไปต่อยาก” คือถ้อยคำสติวิปลาสที่ยกบุคคลหนึ่งให้ใหญ่กว่าประเทศทั้งผืน ราวกับการ ฉีกบัตรประชาชนของคนทั้งชาติทิ้ง ศักดิ์ศรีของเจ็ดสิบล้านชีวิตถูกลดเหลือเพียงชะตาของแพทองธาร ทั้งที่

จากวันที่ทักษิณเอ่ย “บกพร่องโดยสุจริต” จนถึงวันที่แพทองธารเลือกใช้ “บกพร่องโดยขาดประสบการณ์” วลีจากสองรุ่นในตระกูลเดียวกัน ไม่ได้เป็นเพียงคำแก้ต่างในคดี

หลังวันที่ 29 สิงหาคม 2568 ไม่ว่าจะเป็น แพทองธาร ที่ยังอยู่หรือใครก็ตามที่ถูกดันขึ้นมาแทน เก้าอี้นายกรัฐมนตรี ก็ไม่ได้เริ่มต้นด้วยพลังแห่งความหวัง หากแต่เริ่มต้นด้วย “แรงส่งที่ร่วงหล่น” และ

บางวันถูกทำให้ดังราวกับจะชี้ชะตาแผ่นดิน แต่สิ่งที่โอบอุ้มประเทศมาตลอดไม่ใช่วันนั้น หากคือ “ทุกวันของประชาชน” ที่ยังลุกขึ้นทำงาน หุงข้าว

ศาลเคยถูกมองว่าเป็น ตุลาการภิวัฒน์ เมื่อคำพิพากษาพ้องใจกับฝ่ายหนึ่ง และถูกมองว่าเป็น นิติสงคราม เมื่อไม่ตรงใจกับอีกฝ่าย กระทั่งถ้อยคำสั้น ๆ ที่กลุ่มหนึ่งยืนยันว่าได้ยินว่า “นั่งลงลูก” ขณะที่อีกกลุ่มบอกว่า “นั่งลงครับ” ก็ยังถูกขยายเป็นชนวนความระแวง ที่ทำให้ทุกคำพิพากษาไม่เคยหยุดอยู่แค่บัลลังก์ หากยังถูกสังคมตัดสินซ้ำครั้งแล้วครั้งเล่า

สมณเพศ ที่ควรสูงส่งดัง ระฆังศรัทธากลับแตกกังวานเป็นเสียง บัญชีและตัวเลข “หลวงพ่ออลงกต” คือภาพฉายว่าเมื่อ บาตร กลายเป็น ภาชนะรั่วไหล และ ผ้าเหลือง ถูกแขวนขายกลาง ตลาดบุญ สิ่งที่สังคมสูญเสียมิใช่พระรูปเดียวแต่คือรอยร้าวใหม่ที่สั่นคลอนความเชื่อในพุทธศาสนา