การรอดพ้นจากคดี 112 ของ ทักษิณ ชินวัตร อาจคล้ายฝนที่ขาดเม็ดลงชั่วขณะ แต่ขอบฟ้ายังเต็มไปด้วยเงามืดของ พายุใหญ่—คดีบังคับโทษในศาลฎีกาฯ ที่รออยู่เบื้องหน้า มิใช่เพียงการตัดสินชะตาชายคนหนึ่ง หากคือการวัดพลังและรอยร้าวของการเมืองไทยทั้งผืน ที่ไม่เคยสมานได้ตลอดกว่าสองทศวรรษ

ท่ามกลางคลื่นข่าวการเมืองที่ถาโถม ทั้งคดีทักษิณ คลิปเสียงแพทองธาร-ฮุนเซน ทุกอย่างถูกทำให้ดูยิ่งใหญ่จนบดบังสายตา แต่แท้จริงแล้ว ตลาดสด ศาลาไม้ และรอยยิ้มในตรอกแคบ คือรากฐานที่อยู่ยงประคองแผ่นดิน เพราะแม้โรงละครการเมืองจะสับเปลี่ยนฉากไม่รู้จบ แต่ชีวิตเล็กๆของผู้คก็ยังถักทอเส้นด้ายบางๆ ให้สังคมนี้ไม่ขาดสะบั้น

ท่ามกลางห้วงเวลาแห่งความห่วงใย แผ่นดินไทยกลับถักทอเป็นหนึ่งเดียว ด้วย ถ้อยคำภาวนาและแรงใจจากประชาชน ที่พร้อมส่งไปถึง เจ้าฟ้าพัชรกิติยาภาฯ ทุกเสียง ทุกดวงใจ ล้วนโอบอุ้มด้วย ความผูกพันและความจงรักภักดี เพื่อรอวันที่ รอยยิ้มอันอ่อนโยน จะหวนกลับมาเป็น แสงสว่างของแผ่นดิน อีกครั้ง

“มีคนไม่อยากให้สงครามจบ เพราะช่วงเวลาที่เกิดสงคราม คือเวลาที่ตนเป็นฮีโร่หรือไม่” ถ้อยคำของ ช่อ พรรณิการ์ สะดุดใจทันทีที่ได้ยิน เพราะมันไม่ใช่เพียงประโยคถามเล่นๆ แต่คือการท้าทายที่ชวนให้สังคมต้องหยุดคิด ว่าใครกันแน่ที่ได้ประโยชน์จาก สงครามไม่จบ?

“คลิปเสียงแพทองธาร-ฮุนเซน” ถูกใช้เป็นเวทีโชว์ของ นักวิชาการหน้าใสไฮกลอส พูดอังกฤษคล่องเหมือนขายคอร์ส แต่คิดเบาเหมือนขนนก ทุกปัญหามีคำตอบเดียวคือเลือกตั้ง ฟังคล้ายยกประชาชนไว้บนหิ้

ฝ่ายหนึ่งกำกับละคร ยกนักข่าวปลอมขึ้นเวที อีกฝ่ายกลับยอมจ่ายค่าเครื่องบิน–โรงแรม เชิญมาโชว์ต่อในไทย ในศึกที่ชี้ขาดด้วยภาพและเสียง โฆษกรัฐบาลกลับทำหน้าที่เป็นเพียง ไมค์ไร้สายในมือกัมพูชา ผลลัพธ์คือไทยพ่ายในเรื่องเล่า ทั้งที่กระสุนยังไม่ทันลั่น!