Open AI GPT-4 จะ ทำให้ใครตกงานบ้าง?

พนักงานบัญชี

นักแปล

นักเขียนข้อความโฆษณา

นักวิเคราะห์งานวิจัยการตลาด

ผู้จัดการโซเชียลมีเดีย

ผู้ช่วยจัดตารางงานผู้บริหาร

นักการตลาดผ่านคอลเซ็นเตอร์

ผู้ช่วยเสมือนจริง

นักถอดเทป

นักข่าว

เอเยนต์บริษัทท่องเที่ยว

ติวเตอร์

นักวิเคราะห์ฝ่ายสนับสนุนทางเทคนิค

นักการตลาดทางอีเมล

ผู้ประสานด้านสร้างเนื้อหา

นักจัดหางาน

บัญชี “คนอาจตกงานเพราะเอไอ” นี้ไม่ได้มาจากการวิเคราะห์ของมนุษย์

เป็นข้อมูลที่ GPT-4 ใช้ความเป็น AI ประมวลและวิเคราะห์ให้เรา ไม่ใช่เป็นความเห็นของมนุษย์เราเองจะแม่นยำและถูกต้องแค่ไหนมนุษย์ต้องเป็นผู้พิจารณาตัดสิน

แต่ก็ทำให้คนในอาชีพต่างๆ เหล่านี้ได้หนาวกันไปทั่วเช่นกัน เพราะเริ่มจะเห็นแนวโน้มแล้วว่าอะไรๆ กำลังจะเปลี่ยนไปอย่างมีนัยสำคัญ

ใครไม่ปรับตัว ไม่แสวงหาทักษะใหม่เพื่อทำอะไรได้มากกว่างานซ้ำๆ ที่ AI ทำได้ดีกว่าคน ก็ต้องเตรียมตัวเตรียมใจที่จะตกงานแน่นอน

เพราะแม้ว่าวันนี้เจ้า GPT จะยังไม่ได้เก่งกาจฉลาดเฉลียวไปในทุกๆ อย่าง แต่นับวันมันก็ยิ่งจะ “ฉลาด” ขึ้น เพราะเมื่อมีข้อมูลเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ การเขียนโปรแกรมให้มันเรียนรู้ที่จะเรียบเรียง แยกแยะ และวิเคราะห์เนื้อหาสาระก็จะใกล้เคียงความเป็นจริงมากขึ้น

ถึงขั้นที่ผู้ที่ติดตามเรื่อง AI อย่างใกล้ชิดมาตลอดยอมรับว่าเรากำลังเข้าสู่ยุคที่ AI “จะเปลี่ยนทุกสิ่งอย่าง”  ในอนาคตอันใกล้นี้ ไม่ว่าเราจะชอบหรือไม่ชอบ ไม่ว่าเราจะพร้อมหรือไม่พร้อม และไม่ว่าเราจะพยายามสกัดกั้นมันอย่างไรก็ตาม

ย้อนกลับไปเมื่อปี 2018 หรือเพียงแค่เกือบ 5 ปีที่แล้ว Sundar Pichai หัวหน้าผู้บริหารของ Google เคยเปรยเอาไว้ว่า

 “AI อาจเป็นสิ่งสำคัญที่สุดที่มนุษยชาติเคยทำมา ผมคิดว่ามันเป็นอะไรที่ลึกซึ้งกว่าการค้นพบไฟฟ้าหรือไฟ”

ผมติดตามเรื่อง AI มาระยะหนึ่ง และเหมือนกับคนส่วนใหญ่ที่ไม่เชื่อว่าหุ่นยนต์จะมีทางเก่งกว่ามนุษย์

เพราะเราเชื่อมาตลอดว่าคอมพิวเตอร์จะเก่งกว่าคนได้อย่างไร ในเมื่อมันทำงานตามคำสั่งของคน

แต่วิวัฒนาการของ AI ที่สามารถป้อนข้อมูลจำนวนมหาศาลตลอดเวลากำลังสอนให้ “ปัญญาประดิษฐ์” มีความเก่งกาจ ตรงที่มันก้าวพ้นเพียงแค่การประมวลผลที่ป้อนเข้าไปเท่านั้น

แต่คำว่า Machine Learning และ Deep  Learning มาจากการที่มันเรียนรู้ลึกลงไปแทนที่จะเพียงแค่กว้างขวางขึ้นเท่านั้น

เป็นที่มาของกูรูบางคนที่ตั้งคำถามว่า AI จะใช้เวลานานแค่ไหนจึงจะเปลี่ยนระบบจากที่จะมี "ผลกระทบขนาดใหญ่ต่อโลก" ไปเป็น "โลกที่เปลี่ยนแปลงจนแทบจำไม่ได้"

คำตอบที่น่าตกใจคือมันอาจจะใช้เวลาที่สั้นลงมากอย่างน่าอัศจรรย์

หากเดิมต้องใช้เวลาเป็นทศวรรษ ต่อไปนี้อาจจะใช้เวลาเพียงเป็นปี และมิหนำซ้ำยังอาจจะใช้เวลาเป็นเดือนเท่านั้น

บางคนแย้งว่าต่อให้เก่งแค่ไหน นักพัฒนาทั้งหลายก็อาจจะต้องชนกำแพงบ้าง และอะไรๆ ที่คาดว่าจะเกิดก็อาจจะไม่เกิด

เหมือนที่เคยเรียกขานกันว่าเป็น “ฤดูหนาวอันยาวนาน" หรือ The long winter ของ AI ในอดีต

แต่ต้องย้อนถามว่า “แล้วถ้าหากนักพัฒนาเหล่านั้นไม่ปะทะกำแพงล่ะ? ถ้าหากมีการค้นพบที่ต่อยอดขึ้นไปได้อย่างน่ามหัศจรรย์ล่ะ?”

ถึงตอนนั้นมนุษย์จะต้องช็อกตกเก้าอี้เลยหรือไม่

AI จะทำให้คนตกงานเป็นล้านๆ ไหม?

ความจริง นวัตกรรมของโลกได้ทำให้ตำแหน่งงานหดหายมาเรื่อยๆ ต่างกันเพียงความเร่งและผลกระทบที่เคยทยอยกันมาปราฏให้เห็นเท่านั้น

จึงจำเป็นที่จะต้องมีการปรับตัวครั้งใหญ่ในทุกๆ  อาชีพ

ถามว่าเรามีเวลาปรับตัวนานเท่าไหร่?

คำตอบคือสั้นมาก

บริษัทเทคโนโลยีรายใหญ่ต่างแข่งขันกันเพื่อแย่งชิงความเหนือชั้นทางด้าน AI อย่างเข้มข้นขึ้นทุกขณะ

สหรัฐฯ และจีนกำลังแข่งขันกันเป็นผู้นำด้าน AI

เงินทุนกำลังไหลเทเข้าสู่บริษัทที่มีความเชี่ยวชาญด้าน AI

ใครที่บอกว่าเราควรจะชะลอตัวหรือหยุดยั้งการพัฒนา  AI เพราะเรายังไม่รู้ว่ามันจะเป็นอันตรายต่อเราเพียงใด ก็คงจะถูกแซงหน้าไปอย่างรวดเร็ว

เพราะถ้าบริษัทหนึ่งลดความเร็ว อีกบริษัทหนึ่งก็จะเหยียบคันเร่งทันทีเพราะเห็นช่องว่าง

ในทำนองเดียวกัน หากประเทศหนึ่งหยุดชั่วคราว ประเทศอื่นๆ ก็จะยิ่งกดดันมากขึ้น

ประเทศไทยเราเป็นผู้บริโภคเทคโนโลยี แต่ไม่ส่งเสริมการผลิตนวัตกรรมเอง

เราจึงกลายเป็น “ผู้ทันความเปลี่ยนแปลงเฉพาะในส่วนที่เป็นลูกค้าของผู้ผลิตที่เก่งกว่าเรา”

นั่นคือจุดอ่อนที่สำคัญที่สุดสำหรับประเทศไทย เพราะเรามีแต่การตั้งรับ แต่ขาดยุทธศาสตร์เชิงรุกในอันที่จะสร้างระบบและนิเวศที่เอื้อต่อการสร้างสิ่งใหม่ๆ ที่จะมาทดแทนสิ่งที่ล้าสมัยในประเทศอย่างที่เห็นอยู่ทุกวันนี้

คนไทยไม่ทำงานที่ใช้แรงงาน

แต่ก็ไม่เรียนรู้ทักษะที่สูงขึ้นให้ทันกับความต้องการของตลาดใหม่ที่ต้องการความสามารถที่ถูกยกระดับขึ้นมา

เราจึงตกอยู่ใน “กับดักรายได้ปานกลาง” จนถึงวันนี้ และก็ยังหาทางออกจากกับดักนี้ไม่ได้   

เพราะเรา “ใช้เป็น” แต่ “สร้างเองไม่เป็น”

ถ้าเราคิดว่า GPT-4 และเวอร์ชันใหม่ๆ ที่กำลังจะออกมาเป็น “ภัยคุกคาม” นั่นก็เพราะเราไม่กล้าออกจาก “เขตคุ้นเคย” ของเรา

แต่ถ้าเราปรับวิธีคิดและปฏิบัติใหม่ให้ทันต่อความเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรงและเร่งร้อนที่เห็นอยู่นี้ เราก็จะยังสามารถขึ้นรถไฟขบวนต่อไปได้

แต่นั่นหมายถึงการเพิ่มความขยันและความพร้อมที่จะกระโดดเข้าสู่สนามการแข่งขันที่ดุเดือดและพลุ่งพล่านข้างหน้าให้จงได้.