ว่าด้วยราคาข้าวโลกที่พุ่ง และรสชาติทุเรียนไหหลำ

เรื่องราคาข้าวที่พุ่งสูงในตลาดโลกควรจะเป็นข่าวน่ายินดีสำหรับประเทศผู้ผลิตข้าวอย่างไทย

แต่คำถามใหญ่ก็คือว่า ชาวไร่ชาวนาผู้ผลิตข้าวของไทยจะได้ประโยชน์จากแนวโน้มเช่นนี้จริงจังเพียงใด

และหากปรากฏการณ์เอลนีโญที่กำลังอาละวาดขณะนี้ ทำให้เกิดภาวะแล้งอย่างหนักในอีกหลายปีข้างหน้า รัฐบาลใหม่ของไทยเราจะมีแผนป้องกันปัญหานี้ไม่ให้กระทบเกษตรกรของเราอย่างไร

ข่าวเมื่อสัปดาห์ก่อนบอกว่า ข้าวในกรุงเทพฯ ซื้อขายกันที่ 607.50 ดอลลาร์ต่อตันเมื่อวันที่ 27 กรกฎาคม โดยมาตรฐานพุ่งขึ้น 62.50 ดอลลาร์ในสัปดาห์

ทั้งนี้ ราคาที่พุ่งขึ้นเกิดขึ้นตั้งแต่อินเดียประกาศห้ามส่งออกข้าวขาวที่ไม่ใช่ข้าวบาสมาติเมื่อวันที่ 20 กรกฎาคม

ข้าวในกรุงเทพฯ แตะราคาสูงสุดตั้งแต่เดือนพฤษภาคม 2555

กระทรวงกิจการผู้บริโภคของอินเดียแถลงห้ามการส่งออกข้าวส่วนใหญ่เพื่อ "ลดราคาและรับประกันว่ามีข้าวจำหน่ายในตลาดภายในประเทศ"

อินเดียเป็นผู้นำโลกในการส่งออกข้าวในฤดูกาลเพาะปลูกปี 2565-2566 ด้วยปริมาณ 22.5 ล้านตัน หรือ 40% ของทั้งหมดทั่วโลก

ไทยเราติดอันดับสองที่ 8.5 ล้านตัน

สภาวะเอลนีโญกลับมาอีกครั้งในรอบ 7 ปี ทำให้เกิดความเสี่ยงว่าการผลิตข้าวจะลดลงในทุกประเทศผู้ผลิต

เป็นความกังวลที่ต้องการการแก้ไขอย่างเร่งด่วนและจริงจัง

ราคาข้าวสาลีพุ่งสูงขึ้นเช่นกัน หลังจากมอสโกยกเลิกข้อตกลงเมื่อเดือนที่แล้วที่อนุญาตให้ส่งออกธัญพืชของยูเครนผ่านทะเลดำ

ขณะเดียวกันรัสเซียยังได้เพิ่มการโจมตีทางทหารต่อเมืองโอเดสซา ซึ่งเป็นท่าเรือส่งออกธัญพืชที่ใหญ่ที่สุดของยูเครน

ราคาข้าว ข้าวสาลี และพืชผลอื่นๆ พุ่งสูงขึ้นในช่วงวิกฤต การกลับมาของภาวะเงินเฟ้อจะส่งผลกระทบรุนแรงที่สุดต่อประเทศเกิดใหม่ในแอฟริกาและที่อื่นๆ ที่ยากจนและต้องพึ่งพาการนำเข้าอาหารเป็นอย่างมาก

ในสถานการณ์ดังกล่าว ประเทศเหล่านี้จะขาดเงินตราต่างประเทศที่จะนำเข้าอาหารอย่างเพียงพอ ทำให้เกิดภาวะเงินเฟ้อและทำให้ผู้คนจำนวนมากต้องทนทุกข์ทรมานจากความอดอยาก

อีกเรื่องหนึ่งคือ จีนเริ่มผลิตทุเรียนของตนเองได้แล้วที่เกาะไหหลำ (หรือไห่หนาน)

ไทยเรากำลังจะเจอคู่แข่งหรือไม่

ที่สำคัญคือรสชาติเป็นอย่างไร

การเก็บเกี่ยวทุเรียนครั้งใหญ่ครั้งแรกของจีนที่หลายคนรอคอยเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้

นักข่าวชื่อ Shea Driscoll บรรณาธิการดิจิทัลจากสื่อ South China Morning Post ซึ่งเป็นนักกินทุเรียนทั้งจากไทยและมาเลเซีย บอกว่าเขาขอ “รีวิว” ทุเรียนไหหลำด้วยตนเอง

ข้อสรุปของเขาคือ “ยังไม่น่าประทับใจนัก”

เขาบอกว่ารสชาติและกลิ่นของทุเรียนไหหลำเป็นเพียง “ภาพจำลองจางๆ ของทุเรียน”

พอเคี้ยวลงไปก็รู้สึกว่าเนื้อทุเรียนที่สัมผัสนั้น “ชวนให้นึกถึงกล้วยที่ยังไม่สุก”

นักข่าวคนนี้บอกว่าเขาเป็น “แฟนตัวยงของทุเรียน" ซึ่งเป็นผลไม้ที่มีผู้คนทั้งชอบและไม่ชอบมากมาย

เพราะความเป็นคนบ้าทุเรียนนี่เองที่ทำให้เขาบอกว่า “ผมน่าจะเป็นคนที่เหมาะที่สุดที่จะรีวิวรสชาติ กลิ่นและคุณภาพ” ของทุเรียนไห่หนานที่เก็บเกี่ยวกันครั้งใหญ่และครั้งแรกของจีน

เขาบอกว่าทุเรียนไหหลำหรือไห่หนานชุดแรกนี้ มีผลผลิตออกมาค่อนข้างน้อยและราคาค่อนข้างสูง

 “แต่เพื่อนร่วมงานของเราที่เซินเจิ้นก็อุตส่าห์สั่งซื้อทุเรียนได้สองลูก และอีกลูกหนึ่งส่งไปยังสำนักงานใหญ่ที่ฮ่องกงของเรา"

เขายอมรับว่าในขั้นต้นเขาไม่ได้คาดหวังกับทุเรียนจีนมากนัก

 “ผมไม่คาดว่าจะได้รสชาติแบบความขมของมูซานคิง (เหมาซานหวาง) ของมาเลเซีย ซึ่งเป็นหนึ่งในพันธุ์ทุเรียนที่แพงที่สุดในตลาดจีน...”

เขาบอกว่าได้เพื่อนร่วมงานที่มีทักษะพิเศษเป็นการเฉพาะที่ประเมินค่าไม่ได้ ในการฉีกทุเรียนที่ไม่บุบสลายด้วยกรรไกรคู่เล็กๆ

 “ผมยังคุยอีกว่าต้องลองพยายามฉีกทุเรียนด้วยการใช้ตะเกียบเพียงอันเดียวหรือเปล่า...”

พอได้ชิมทุเรียนไหหลำลูกแรก น้ำหนัก 4 กก. (8.8  ปอนด์) เขาก็พิพากษาเลยว่า

 “น่าผิดหวัง”

แล้วเขาก็บรรยายอย่างละเอียดว่า

 “ประการแรกคือเรื่องกลิ่น...ทุเรียนมีกลิ่นแรงมากจนถูกห้ามใช้บริการขนส่งสาธารณะในหลายพื้นที่ แม้แต่ในสิงคโปร์ที่มีแดดจัด ไม่ว่าคุณจะชอบหรือเกลียดมัน มันก็จะส่งกลิ่นคละคลุ้งไปได้ไกลแสนไกล..."

 “ประเด็นต่อมาคือเรื่องสีของเนื้อ ซึ่งก็สรุปได้ว่าสีของทุเรียนไหหลำค่อนข้างซีด เพราะมันมีสีเหลืองอ่อนซึ่งห่างไกลจากสีทองเข้มของทุเรียนดีๆ"

 “ตกลงรสชาติเป็นอย่างไร? คำตอบของผมคือไม่เข้มข้นเพียงพอ"

 “แท้จริงแล้วมันมีรสชาติที่อ่อนโยนพอๆ กับกลิ่นของมัน แม้ว่าทุเรียนที่เหมาะสมจะต้องสร้างความรู้สึกเต็มอิ่มในเพดานปาก แต่ทุเรียนลูกนี้มีรสชาติแบบจางๆ"

สรุปว่านักข่าวฮ่องกงคนนี้มีมติเป็นเอกฉันท์ว่า

 “เนื้อแห้ง แข็ง กลิ่นและรสชาติเบาบางเกินไป”

ส่วนเนื้อของมันมี “ความมันแบบครีม” เพียงเล็กน้อย ชวนให้นึกถึงกล้วยที่ยังไม่สุก

ให้ความรู้สึกเหมือนทุเรียน 0.5

คงต้องใช้เวลาในการพัฒนามากขึ้นเพื่อให้ได้กลิ่น เนื้อสัมผัส และรสชาติที่เหมาะสม

ทั้งหมดนี้ไม่ได้แปลว่าทุเรียนไทยจะประมาทได้ เพราะนี่เป็นเพียง “ทุเรียนไหหลำ” รุ่นแรกเท่านั้น

เขาจะต้องพัฒนาสายพันธุ์ต่อไปอย่างเร่งร้อนเพราะความต้องการของตลาดจีนมีสูงมาก

ทุเรียนไทยจะต้องยกระดับและพัฒนาตนเองต่อไปอย่างไม่หยุดยั้ง

เพราะคู่แข่งกำลังมาจากทุกทิศทุกทาง!