'ฮาย อาภาพร' เผยช่วงเวลาจับมือแม่เผชิญ 'โรคอัลไซเมอร์'

นักร้องสาวตัวแม่ อย่าง ฮาย อาภาพร ที่วันนี้ควง ควงคุณแม่ กิมเล้ง มาเปิดโมเมนต์แม่ลูกสุดน่ารัก พร้อมประกาศข่าวดีคุณแม่หายป่วยอัลไซเมอร์แล้ว อีกทั้งยังเล่าเหตุการณ์ที่ทั้งคู่ผิดใจไม่คุยกัน 10 วัน รวมถึงประเด็นที่ชาวเน็ตเม้าท์กันสนั่นว่าฮายแอบซุกลูก ผ่านทางรายการ คุยแซ่บshow ทางช่องวัน 31

พี่ฮายเป็นคนรักคุณแม่มากเลย?
ฮาย : เหลือคนเดียว พี่น้องทุกคนมีครอบครัวกันหมด พี่ไม่มีใคร ก็เหลือนางอยู่คนเดียว แล้วนางก็รักบริสุทธิ์ผุดผ่องยังไม่เคยโดนมือชายเลยตั้งแต่สามีเขาตายมาหลายปีแล้ว แม่เป็นคนที่น่ารักมาก คือตรงเหมือนไม้บรรทัดเลย ไม่มีเล่ห์เหลี่ยมจะไม่ให้รักได้ยังไง

ลูกคุณแม่น่ารักขนาดไหน?
แม่ : รัก เขาดูแลดีทุกอย่าง แต่หวงกิน
ฮาย : ไม่ค่อยให้เขากินของหวาน อะไรที่เป็นของทอด ของมัน เราก็จะไม่ให้เขากิน แล้วดีไหมเวลาที่ลูกหวง
แม่ : ดี
ฮาย : แล้วโกรธไหมที่หวงกิน
แม่ : ไม่โกรธหรอก เมื่อก่อนโกรธ มีอะไรมันก็หวงกูกินหมดทุกอย่าง
ฮาย : โกรธถึงขนาดไม่คุยแล้วโทรไปฟ้องลูกทุกคนเลยว่ามันไม่ให้กูกินอะไรเลย มันให้กูกินแต่ข้าวอย่างเดียว มันจะให้กูตายมั้ง ทำไมต้องโกรธขนาดนั้น
แม่ : ก็มันไม่ให้กินอะไร ให้กินแต่ข้าว อยากกินหวานนิดๆ หน่อยๆ ก็แม่อย่ากิน

กินขนมหวานปวดหัวไปหาหมอไม่หาย ชวนกันไปหาพระ?
ฮาย : คือไปโรงพยาบาลไปนอนอยู่อาทิตย์นึง เนี่ยหมอไม่รู้เป็นอะไร ขนหัวมันจะลุกซู่ หมอก็เอ๊ะ ตั้งแต่เรียนมาไม่มีโรคนี้มันคืออะไร แม่เป็นความดัน เบาหวาน ไขมัน แล้วไขมันในเส้นเดือดมันเยอะมาก มันขึ้นไปเลี้ยงสมองไม่ได้ พี่ก็นั่งวิเคราะห์พาไปหาหมอไม่หาย พาไปหาพระอีก ไม่ไปก็ไม่ได้ ต้องไป เราก็เอ๊ะ ผีเข้าหรือเปล่า แกไปให้ได้ กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว แสดงว่าไขมันเยอะ ก็เรียกหมอแผนโบราณมานวดประคบ 4 ปีแล้วที่ไม่เข้าโรงพยาบาล

ตอนก่อนห้ามกินยังไงก็ขโมยกิน มีซุกของไว้กิน?
ฮาย : ขโมยกิน เพราะเราไม่ให้กิน ตามหัวนอนเราไปเปิดดูมันเน่า คือเราเข้าใจความอยากกิน เหมือนเด็กก็ไปซุกไว้กินทีไรก็ปวดหัวทุกที ก็เลยต้องจับมือคุยว่าหนูรักแม่นะ การที่เราจะอยู่ด้วยกันนานๆ แม่ต้องฟังนะ ที่หนูพูดหนูไม่ได้ทรมานแม่เลย หนูแค่พาแม่ไปหาหมอ รักษาแม่ได้ก็แค่คุยกับแม่เท่านั้นเอง แต่คนที่ทรมานที่สุดคือแม่นะ กว่าแกจะฟังได้ประมาณ 3-4 ปี ตอนนี้ก็เลยสนิทกันมาก

ณ ช่วงหนึ่งคุณแม่ประสบพบเจอกับปัญหาอัลไซเมอร์?
ฮาย : โอ้โห...เครียดมาก ก็จะคุยกับอาจารย์ตลอดว่าแม่เขาจะจำอะไรไม่ค่อยได้ อาจารย์คุยกับเขา อาจารย์ย้ำๆหน่อย บางทีเราให้เงินไปแกก็ไม่รู้เอาไปไว้ตรงไหน ข้าวกินแล้วก็หาว่ายังไม่ได้กิน แล้วมีอยู่วันหนึ่งที่หนักๆ เลย คือกินยา 3 รอบเหรอ
แม่ : 2 รอบมั้ง
ฮาย : ก็กินแล้วกินอีก แล้วไปเคาะประตูเรียก มึงพากูไปโรงพยาบาลหน่อย ซึ่งแม่กลัวโรงพยาบาลมาก

อาการวันนั้นเป็นยังไง?
แม่ : ใจจะขาดเลย เหงื่อแตก

พี่ฮายตกใจไหม?
ฮาย : ตกใจสิ เราไปเห็นยา เห็นซองยาทิ้งไป 2-3 ซอง บอกแม่กินยาไปกี่รอบเนี่ย กูก็บอกว่ากินไปรอบเดียว แต่กูดูแล้วน่าจะกินไป 2-3 รอบนะ เราก็พ่ไปโรงพยาบาล หมอก็ให้น้ำเกลือ และรักษาด้วยวิธีของเขา แล้วสักพักแกก็ดีขึ้นแล้วพออยู่โรงพยาบาล แกก็งอนหาว่าไม่ไปเยี่ยม ทั้งที่เมื่อเช้าก็ไปแล้ว แต่แกจำไม่ได้ เราก็บอกว่าเมื่อเช้ายังนั่งกินข้าวด้วยกันเลย แม่จำได้ไหม แม่บอก เออกูลืม เป็นแบบนี้มา 3-4 ปี พี่เครียดมาก เราก็มานั่งดูหนังสือเกี่ยวกับโรคอับไซเมอร์เราต้องทำยังไง ขั้นแรกคือต้องให้สมองทำงานอยู่ตลอดเวลา เราก็หาทุกวิธีอะไรที่เขาว่าดีบนโลกใบนี้ก็จัดให้แกทุกอย่าง

มีท้อบ้างไหม?
ฮาย : ถามว่าท้อไหม ไม่ท้อ เราทิ้งไม่ได้อยู่แล้ว มันเหนื่อยเลี้ยงคนแก่ 1.งี่เง่า 2.เราดุมากคำว่าแม่มันค้ำคอ เราก็ทำอะไรได้ไม่มาก พอเราพูดไม่เข้าหูงอน เราก็งอนก็งอนไป ก็ลองดูสัก 10 วัน

คุณแม่รู้ไหมว่าพี่ฮายเป็นห่วงคุณแม่มาก?
แม่ : รู้ ก็ที่โกรธไปอย่าถือโทษโกรธเลยนะ

ณ วันนี้คุณแม่คือหายแล้ว?
ฮาย : หายแล้ว 100% ทุกอย่างจำได้หมด หนูใช้จิตรักษา การที่เรารักษาคนแก่ ก็เหมือนเราเลี้ยงลูกคนหนึ่ง เมื่อก่อนเลี้ยงเรา เราก็ต้องเลี้ยงเขาเหมือนตอนเราเป็นเด็ก

ทำไมดูแลแม่คนเดียวเลย โดยไม่แชร์ให้พี่น้องคนอื่น?
ฮาย : เขาไม่รู้ใจคนแก่ การเลี้ยงแม่ ถ้าแม่ไปอยู่กับคนอื่นสักอาทิตย์ หรือ 10 วัน กลับมาป่วยอีกแล้ว เขากินอะไร เขาก็ให้แม่กินอย่างนั้น ตอนนี้เขารู้ตัวแล้ว เมื่อก่อนแม่อยากไป มันให้กูอยู่แต่ชั้น8 มันจับกูขังคุกอย่างนั้น อย่างนี้ ทำไมต้องคิดอย่างนั้น
แม่ : ก็ไปไหนไม่ได้เลย
ฮาย : ทำไมไม่ไปเอง
แม่ : ไปได้หรือไง
ฮาย : แกขึ้นมาก็จำห้องไม่ได้ ตอนนี้อยากไปอยู่กับลูกคนไหน
แม่ : ไม่อยากไปอยู่ไหนแล้ว
ฮาย : อยากอยู่กับลูกคนนี้เหรอ รักป่ะ
แม่ : รัก

ทะเลาะกันบ่อยไหม?
ฮาย : ไม่ จะเลือกไม่ทะเลาะกับเขา เดินหนีดีกว่า อย่างที่ผ่านมา 10 กว่าวัน คือไม่พูดเลย คือแม่ไม่มีเหตุผล แม่เขารู้วันแรกพยาบาลเขาโทรมาบอกว่า 4 ทุ่มกว่าแล้วยายยังนั่งอยู่ที่ศาลพระภูมิหน้าบ้านอยู่เลย

ไปนั่งทำไม?
แม่ : นั่งรอยังไม่กลับสักที
ฮาย : วันนั้นก็คืองอนนี่แหละ ไปทำงานกลับมาประมาณ 5 ทุ่ม ตอนแรกเราก็คิดว่าพยาบาลคงจะพูดไปอย่างนั้นแหละคงเอาใจเรา เราก็เปิดกล้องที่บ้านดู แกไปนั่งรออยู่ที่ศาลพระภูมิ แล้วหลังจากคืนนั่นที่ไม่คุยกันแล้ว เราก็ยังไม่หายโกรธ มานั่งรอที่โต๊ะอาหาร ชะโงกมองว่าเมื่อไหร่จะลงมาสักที คือเขาเหวี่ยง แต่พี่ฮายรู้สึกน้อยใจก็เลยเดินออกมาไม่ได้ทะเลาะ แม่พูดอย่างนี่หนูอยู่ยากแล้วแหละ เราเลยเดินออกไปแล้วไม่ไปหาเขาเลย แกก็ค่อยๆ มองทุกวัน 10 วันจนเดินทางปีใหม่พอดี เราไปเที่ยวกันหลวงพระบางเลยเนียนๆ ไป จริงๆ เรื่องมันก็นิดๆ หน่อยๆ คนแก่เขาก็คิดตามประสาของเขา พอเราคุยกันแล้ว เราก็จบ เวลาเราทำบุญเราขอให้แม่ไปก่อนเรา เพราะเราไม่รู้หรอกว่าใครจะไปก่อนไปหลัง เราออกจากบ้านทุกวัน ขอให้แม่ไปก่อน เราจะส่งแม่ให้ถึงที่สุดที่เราทำได้ แล้ววันนั้นถ้ามันมาถึง เรารู้ว่าเราหนีไม่พ้น

คุณแม่จริงไหมที่ผู้ใหญ่หลายคนกลัวการไปโรงพยาบาล เพราะว่ากลัวจะไม่ได้กลับมา?
แม่ : แม่ไม่ได้กลัวอย่างนั้น แต่ไม่ชอบ

ข่าวเม้าท์เรื่องลูก?
แม่ : ไม่ใช่ลูก หลาน เหลน
ฮาย : น้องจินนี่ เด็กคนนี้เรารักเขา เขาไม่เคยร้องไห้เลย อยู่กับเราให้ทำไรเขาก็ทำ อยากได้เป็นลูกมากเลย

ถ้าพี่ฮายจะเลี้ยงดูคุณแม่ว่าไงบ้าง?
แม่ : ช่างมันดิ