อารมณ์-ความรู้สึกใหม่ๆ...ระหว่างดู'บอลโลก'

    แต่เอาเป็นว่า...ด้วยความแก่ ความชรา ความเป็นไม้ใกล้ฝั่งเต็มที การมีโอกาสได้ดูฟุตบอลโลกเที่ยวนี้ คงต้องยอมรับว่าค่อนข้างผิดแผก แตกต่าง ไปจากครั้งที่ยังคงดำรงตนเป็น ผีบ้าบอล อยู่พอสมควร คือแม้ว่าจะมันแตก มันเยิ้ม ในบางคู่ หรือหลายๆ คู่ เท่าที่ผ่านมาและผ่านไปเป็นที่เรียบโร้ยย์ย์ย์ มีตำนาน มีเทพนิยาย ให้ใครๆ พอได้หยิบมาพูดเป็น ควันหลง กันต่อ แต่โดย อันตัวข้าพเจ้าเอง นั้น กลับแทบไม่เหลือช่วงจังหวะกรี๊ดๆ กร๊าดๆ บิดไป-บิดมา ส่งเสียง ตี-ตี-ตี แบบคุณป้า ปทุมวดี โสภาพรรณ หรือ ป๋าไฉน ผ่องสุพา เชียร์มวยช่วงขณะที่ยังมีชีวิตอยู่ทำนองนั้น ไม่ใช่เพราะไม่สนุก แต่อาจมีอะไรที่อาจสนุกยิ่งกว่า น่าสนใจยิ่งกว่า และอาจกลายเป็นตัวดึงดูดให้เกิดข้อคิด ข้อสะกิดใจ จนเลยลืมเอ้อๆ-อ้าๆ เอะอะโวยวาย กรี๊ดๆ กร๊าดๆ บิดไป-บิดมา แบบที่เคยประพฤติปฏิบัติชนิดแทบถือเป็นวัตรปฏิบัติโดยปกติ ระหว่างที่มีโอกาสได้ดูบอลโลกในแต่ละครั้ง แต่ละคราว...

    สิ่งที่กลายเป็นตัวดึงดูด หรือสร้างแรงดึงดูดในลักษณะที่ว่า...ก็คือบรรดา อารมณ์-ความรู้สึก ที่ปรากฏอยู่บนสีหน้า-สีตา หรืออยู่ในอากัปกิริยา-ท่าทาง ของบรรดา แฟนบอล แต่ละทีม แต่ละชาติ ที่แห่เข้าไปเชียร์ ทีมชาติ ของชาติใคร-ชาติมันอย่างชนิดไม่ต่างไปจากทวยไทยบ้านเราเวลาเชียร์คุณน้อง เมย์-รัชนก หรือเชียร์ทีมวอลเลย์บอลหญิง อะไรประมาณนั้น คือมีทั้งแหกปากร้องลั่น แทบตีอก-ชกหัวตัวเองในบางจังหวะ มีทั้งซึมกะทือเป็นไม้ท่อนปานประดุจญาติเสียในบางจังหวะ หรือมีทั้งสุขๆ-ทุกข์ สลับไป-สลับมา ขึ้นๆ-ลงๆ ในแต่ละแมตช์ แต่ละนัด ยิ่งถ้าหากมีการต่อเวลา ทดเวลาบาดเจ็บ ไปจนถึง ยิงลูกโทษ วัดตัดสินกันในวินาทีสุดท้ายด้วยแล้ว ยิ่งเป็นอะไรที่ขึ้นๆ-ลงๆ สลับไป-สลับมา สุขๆ-ทุกข์ๆ อย่างมิอาจหลีกเลี่ยงและปฏิเสธ...

    สำหรับผู้ที่สุขกาย-สบายใจ ก็น่ายินดี น่าปลาบปลื้มตามไปด้วย แต่สำหรับผู้ที่ทุกข์กาย-ทุกข์ใจ ต้องยอมรับความพ่ายแพ้ไปตามสภาพ ก็เป็นอะไรที่น่าเศร้า น่าสลดหดหู่ น่าเห็นใจ จนอยากจะเข้าไปปลอบประโลม ไปเช็ดหยดน้ำตา หยาดน้ำตา โดยเฉพาะพวก แฟนบอลเด็กๆ ที่ถึงกับปล่อยโฮ สีหน้าบูดเบี้ยว เหยเก จนทำให้พอมองเห็นอะไรบางอย่างที่อยู่ลึกลงไปกว่าความ สนุก ความมันซ์ซ์ซ์-ไม่มันซ์ซ์ซ์ แต่เพียงอย่างเดียว นั่นคือความ สุขๆ-ทุกข์ๆ ที่ซุกซ่อนอยู่เบื้องหลังความเป็นไปของสรรพสิ่งใดๆ ก็ตาม ที่ต่างต้อง เกิดขึ้น-ตั้งอยู่-และดับไป ด้วยกันทั้งสิ้น ทั้งปวง นั่นแล...

    อันนี้นี่แหละ...ที่ทำให้ความกรี๊ดๆ กร๊าดๆ ซี้ดๆ ซ้าดๆ อาการบิดไป-บิดมาทั้งหลายแทบ หายเกลี้ยง จากวัตรปฏิบัติโดยปกติ กลายเป็นความชืดๆ-ชาๆ เป็น อารมณ์-ความรู้สึก แบบประเภท มันเป็นเช่นนั้นเอง-มันเป็นพรรค์นั้นแหละ ไปจนได้!!! หรือทำให้เกิดความสงบ-เสงี่ยม ปานประดุจผ้าพับไว้ แม้จังหวะการถล่มประตูของฝ่ายหนึ่ง-ฝ่ายใด ทีมหนึ่ง-ทีมใดก็เถอะ อย่างมาก...ก็แค่อือๆ-อาๆ ไม่ถึงกับดิ้นพราดๆ เหมือนแต่เก่าเอาเลยแม้แต่น้อย โดยจะเรียกว่าเป็น ความสงบ-สว่าง-สะอาด หรือไม่? อย่างไร? ก็ยังยากที่จะสรุปได้ แต่ด้วยความรู้สึกทำนองนี้นี่เอง...ที่ทำให้เกิดความเห็นใจ สงสาร ต่อใครก็ตามที่ต้องตกเป็น ผู้แพ้ รวมทั้งเกิดความยินดี ปรีดา ต่อใครก็ตามที่สามารถผงาดขึ้นเป็น ผู้ชนะ ควบคู่กันไป หรือทำให้ไม่ได้รู้สึกถึงความผิดแผก-แตกต่าง ระหว่าง ผู้แพ้ และ ผู้ชนะ เอาเลยก็ว่าได้ แต่กลับรู้สึกว่าทุกๆ ฝ่ายๆ นั่นแหละต่างเป็น เพื่อนผู้ร่วมวัฏสงสาร ไปด้วยกันทั้งสิ้น...

    จะโดย อารมณ์-ความรู้สึก ดังกล่าวหรือไม่? ก็ยังไม่แน่ใจ!!! ที่บรรดาพวก พระๆ ท่านพยายามชี้แนะ ชี้นำ ให้พยายามสะสมเพิ่มพูนให้มากๆ เข้าไว้ เพื่อที่จะได้ไม่ต้อง บวกๆ-ลบๆ กับสรรพสิ่งใดๆ ก็ตามที่จับตัวกันเป็นคู่ๆ หรือเป็น ของคู่ ภายใต้ ธรรมชาติแห่งการปรุงแต่ง ทั้งหมด ทั้งมวล โดยการที่ไม่ต้องไปมัวบิดไป-บิดมากับฝ่ายชนะ ไม่ต้องถึงกับต้องไปร้องห่ม ร้องไห้ กับฝ่ายแพ้ เอาไป-เอามา...กลับช่วยให้เกิดความรู้สึกดีๆ กับทุกๆ ฝ่าย ไม่ว่าจะเป็นความปลาบปลื้ม ยินดี ต่อความสุขกาย-สบายใจของผู้อื่น ไปจนความรัก ความเมตตา ความเห็นอก-เห็นใจ ควบคู่กันไป อันนี้นี่เอง...ที่ทำให้การมีโอกาสได้ดูบอลโลกคราวนี้ ช่างเป็นอะไรที่เหมาะสม สอดคล้อง กับความเป็นไปของโลก ของสถานการณ์บ้านเมือง และของความเป็น ไม้ใกล้ฝั่ง ของตัวกูเองเอามากๆ