แผ่นดินไทยในยุคนี้เต็มไปด้วยเสียงของการแสดงออก ใคร ๆ ก็พูดได้ คิดได้ โพสต์ได้ และเชื่อว่าการส่งเสียงของตนคือส่วนหนึ่งของประชาธิปไตย

ศรัทธาเคยเป็นของใจผู้คน แต่ในยุคดิจิทัลมันกลับกลายเป็นเครื่องมือของอำนาจ เมื่อความดีถูกใช้เป็นทุนสร้างอิทธิพล และมูลนิธิกลายเป็นเวทีแห่งศรัทธา ความเชื่อจึงต้องอยู่ภายใต้การตรวจสอบของสังคม

สามพรรคใหญ่กำลังฉายภาพการเมืองไทยคนละทิศ ประชาธิปัตย์พยายามฟื้นความเชื่อมั่น เพื่อไทยเผชิญแรงถอยจากภายใน ขณะที่ภูมิใจไทยขยายอิทธิพลขึ้นในสนามจริง

ในสังคมที่บอกว่ามีเสรีภาพ การพูดต่างอาจไม่ควรเป็นเรื่องต้องระวัง แต่ความเป็นจริงดูเหมือนจะไม่ง่ายขนาดนั้น

ท่ามกลางโลกการเมืองที่มีเรื่องให้พูดนับพัน “พริษฐ์ วัชรสินธุ” เลือกยืนหยัดอยู่กับเรื่องเดียว คือ “รัฐธรรมนูญ”

เสียงลำโพงยามค่ำจากแนวชายแดนสระแก้ว ดังขึ้นจากฝั่งไทยในหมู่บ้านหนองจาน-หนองหญ้าแก้วไม่ใช่เพื่อความบันเทิง แต่เป็นเสียงของความรู้สึก
ที่อยากบอกว่า “แผ่นดินตรงนี้ยังมีเจ้าของ”