เสรีภาพเจ้ากรรม!!!

หรือระดับโลกเอาเลยก็ว่าได้ ยิ่งได้มือแปลอย่างคุณ เทศภักดิ์ นิยมเหตุ ที่สามารถสรรหาถ้อยคำและเก็บความแปลงมาเป็นภาษาไทยได้อย่างไหลลื่น ไม่รู้สึกสะดุด หยุดยั้งใดๆ เอาเลยแม้แต่น้อย ชนิดแทบลืมไปเลยว่ากำลังอ่านนิยาย อ่านวรรณกรรมต่างประเทศ เสียดายที่ท่านมาลาละไปจากโลกเมื่อช่วงอายุแค่ 56 ปีเท่านั้นเอง ไม่งั้น...คงมีผลงานการถอดคำ ถอดความ จากบรรดางานเขียนระดับ คลาสสิก ทั้งหลาย มาให้ผู้อ่านชาวไทย พอได้รับรู้ รับทราบ กันมั่ง

สำหรับนักเขียนชาวอเมริกัน-ไอริชรายนี้...ถ้าว่ากันตามประวัติความเป็นมาที่ อากู๋กูเกิล หรือที่ วิกิพีเดีย เขาได้แจกแจงเอาไว้ เห็นว่า...เป็นผู้ที่คลุกคลีอยู่ในแวดวงหนังสือพิมพ์ตั้งแต่ตีนยังเท่าฝาหอยเอาเลยก็ว่าได้ คือเริ่มจากการเป็นเด็กส่งต้นฉบับ หลังจากพ่อตายต้องดิ้นรนหาเงินตั้งแต่ยังเล็กๆ แต่ก็ด้วยความมุมานะ เพียรพยายามใดๆ ก็แล้วแต่ เลยค่อยๆ ยกระดับตัวเองขึ้นมาเป็นนักข่าว เป็นผู้ช่วย บ.ก. ในหนังสือพิมพ์ดังๆ ของอังกฤษ อย่าง Sunday Express หรือ Daily Mirror ไปจนกระทั่งเป็นถึงเจ้าของและบรรณาธิการหนังสือพิมพ์เล็กๆ ขณะร่อนเร่ไปไกลถึงเกาะตรินิแดดโน่นเลย ก่อนจะย้ายไปปักหลักที่อเมริกา ที่นิวยอร์ก ที่แคลิฟอร์เนีย แล้วออกมาเริ่มเขียนหนังสือ เขียนนิยาย ตั้งแต่อายุได้ 37 ปี สามารถผลิตงานเขียน งานวรรณกรรม ปาเข้าไปนับร้อยๆ เล่ม เอาเลยถึงขั้นนั้น

ส่วนงานเขียนเรื่อง A Feast of Freedom หรือ เสรีภาพเจ้ากรรม ที่คุณ เทศภักดิ์ ท่านนำมาแปลเป็นภาษาไทย แม้เป็นเรื่องที่มาจาก จินตนาการ ถึงหมู่เกาะเล็กๆ 2 เกาะ คือเกาะ โอมู ลาอู และ โอโม เลวี ที่จะอยู่ในซอกไหน มุมไหน ของมหาสมุทรแปซิฟิกก็ตามที แต่อาจด้วยความเป็นนักข่าวที่รอบรู้เรื่องราวในระดับชาติ ระดับประเทศได้เป็นอย่างดี นาย Leonard Wibberley เลยสามารถนำเอาจินตนาการที่ว่านี้ มาผูกโยงกับ ความจริง โยงไปถึงความขัดแย้งระหว่างประเทศ ไม่ว่าระหว่างโลกทุนนิยม-สังคมนิยม หรือโลกเสรีกับคอมมิวนิสต์ ไปจนสิ่งที่ลุ่มลึกและซับซ้อนยิ่งไปกว่าการพูดจาซ้ำๆ ซากๆ แบบนกแก้ว-นกขุนทอง นั่นก็คือสิ่งที่เรียก เสรีภาพ นั่นเอง

และก็ด้วยสิ่งที่เรียกว่า เสรีภาพ ที่ผิดแผก แตกต่าง ไปตามมุมมองของใครต่อใคร ไม่ว่าจะในทัศนะของชาวอเมริกัน ชาวอังกฤษ ไปจนถึงชาวเกาะเล็กๆ ที่ถูกเสือกไสไล่ส่งให้ต้องได้รับ เสรีภาพ ได้รับเอกราช จนต้องจัดให้มีการ เลือกตั้ง ตามมาตรฐานของชาวตะวันตกทั้งหลาย ทั้งที่ มันเป็นสิ่งที่ไม่ยุติธรรมเป็นอย่างยิ่ง ในสายตาของชาวเกาะอย่าง หัวหน้าเผ่า บางราย หรือเพราะ “เป็นที่ยอมรับกันมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ว่าหัวหน้าเผ่าเป็นคนฉลาดรอบรู้ มีความรับผิดชอบ สามารถตัดสินใจแทนผู้คนของตน และพร้อมที่จะยอมรับผิดแต่เพียงผู้เดียว ผู้สืบเชื้อสายต่อจากหัวหน้าเผ่าก็ได้รับการอบรมมาตั้งแต่เด็กๆ เพื่อให้เข้ารับหน้าที่แทนเมื่อถึงเวลาอันควร มันจึงย่อมไม่ยุติธรรม ที่จู่ๆ ก็จะเอาหน้าที่เหล่านี้ ไปโยนให้กับ (ชาวบ้าน) ผู้ที่ไม่ได้เคยผ่านการอบรมมาก่อนเช่นนั้น...”

โดยไม่ว่ามุมมองของใครผิด-ใครถูก แต่ก็ด้วย เสรีภาพเจ้ากรรม ตามจินตนาการของนักเขียน-นักข่าวรายนี้ สุดท้าย...ก็เลยส่งผลให้ รองประธานาธิบดีอเมริกา ถูกบรรดาชาวเกาะจับไปกิน ไปรับประทานเป็นอาหาร จนกลายเป็นเรื่องราวใหญ่โตระดับชาติ หรือระดับโลก ถึงขั้นเรือรบอเมริกันกับเรือรบอังกฤษ ต้องแล่นมาเผชิญหน้ากัน แถวๆ เกาะ โอโม เลวี ชนิดพร้อมจะยิงใส่กันและกันได้ทุกเมื่อ ใครที่อยากรู้รายละเอียด อยากรู้มุมจบว่าจะออกมาในแนวไหน แบบไหน อยากหัวเราะกันในระดับอุจจาระแตก-อุจจาระแตน คงต้องลองไปหามาอ่าน รับรองว่าไม่ผิดหวังโดยเด็ดขาด แม้ว่าอาจต้องถือเป็น หนังสือหายาก ในช่วงระหว่างนี้ไปแล้วก็เป็นได้

เสียดาย...ที่ไม่มีใครคิดนำมาพิมพ์เผยแพร่ให้เป็นที่รับรู้กันโดยกว้างขวาง ทั้งที่น่าจะถือเป็นหนังสืออ่านประกอบการเรียนไม่ว่าจะในชั้นมัธยม หรือมหาวิทยาลัยก็แล้วแต่ เพราะถ้าผู้คนในบ้านเราได้มีโอกาสใคร่ครวญ ไตร่ตรอง พิจารณาถึงสิ่งที่เรียกว่า เสรีภาพ ให้ลึกซึ้งถึงแก่นยิ่งไปกว่านี้ สิ่งที่เรียกว่า ประชาธิปไตย มันคงไม่ถึงกับต้องวนไป-วนมานับเป็นเกือบๆ ศตวรรษ แต่ก็ยังไม่คิดจะไปไหนซักกะที ยิ่งได้เห็นข่าว บริษัท ซีพีออลล์ ร่วมกับกระทรวงศึกษาฯ สำนักงานศึกษา กทม. และอะไรต่อมิอะไรอีกเยอะแยะ ดันหันไปยกย่อง เชิดชู มอบรางวัล เซเว่นบุ๊ค อวอร์ด ครั้งที่ 20 ให้กับหนังสือของอาจารย์มหาวิทยาลัย ที่ชอบ มโน ชอบโมๆ เมๆ มั่วๆ ไปตามเรื่อง ตามราว อันนี้...กลับยิ่งจะส่งผลให้พวกที่หวัง ก้าวไกล น่าจะหนักไปทาง ก้าวสะเปะสะปะ ยิ่งขึ้นไปอีกเท่านั้น.