โลก...ของซัม-บอดี้!!!

เมื่อหลายต่อหลายสิบปีที่แล้วนั้น คุณน้อง พรชัย รายนี้ท่านมีอยู่เพียบ ส่วนจะถูกหยิบมาพินิจ พิจารณา โดยผู้ที่มีหน้าที่ตรวจสอบ ตรวจเช็ก คัดเลือก คัดสรร หรือไม่ ประการใด อันนั้น...คงต้องถือเป็นบุญเป็นกรรม แต่ชาติปางก่อน หรือชาติโน้น ชาตินี้ ก็แล้วกัน...

---------------------------------------------------

คือการเปลี่ยนบรรยากาศหันมาเชียร์ มาเชลียร์ชโลมเชลแล็ก ให้แก่พรรคพวกเพื่อนฝูง พี่ๆ น้องๆ ก็อาจดีไปอย่าง!!! หรืออย่างน้อยก็ไม่ถึงกับ ขนติดปาก มากมายซักเท่าไหร่นัก เพราะคงเป็นแค่เรื่องมิตรจิต-มิตรใจ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับอำนาจ วาสนา หรือทรัพย์ศฤงคาร เอาเลยแม้แต่นิด อย่างครั้งคุณน้อง เอ๋-สมชาย แสวงการ และคุณพี่ คำนูณ สิทธิสมาน ท่านกำลังอยู่ในช่วงไล่เบียด ไล่บี้ กับใครต่อใครเขา ในการต่อสัญญา ต่อสัมปทาน เป็นวุฒิสมาชิก วุฒิสภา อะไรทำนองนั้น แม้ท่านไม่ได้คิดจะไหว้วาน ให้ขัดกระดาษทราย ให้ลงเชลแล็กใดๆ เอาเลยแม้แต่น้อย แต่ก็ด้วยลำหัก-ลำโค่น ด้วยคุณสมบัติและขีดความสามารถ เท่าที่เคยเห็นๆ ด้วยสายตา ก็เลยอดไม่ได้ที่จะชโลมเลียร์ อดที่จะส่งเสียงเชียร์ขึ้นมามิได้...

-------------------------------------------------------

แต่สำหรับบางรายที่ปีกกล้า ขาแข็ง ไม่ต้องพึ่งแรง พึ่งบริการใครๆ เอาเลยก็ยังได้ อย่างคุณน้อง วสันต์ ภัยหลีกลี้ ฝาละมีของคุณป้า รุ่งมณี เมฆโสภณ ที่จะเป็นเพราะ ได้เมียดี หรือจะเป็นเพราะอะไรก็แล้วแต่ อันนั้น...ถึงไม่จำเป็นต้องพูดถึง เอ่ยถึง แต่ก็สามารถชำแรก แทรกซึม เข้าไปเป็นคณะกรรมการโน่น คณะกรรมการนี่ ชนิดจดจำแทบไม่หวาด-ไม่ไหว ว่าเคยเป็นอะไรมาก่อน และกำลังเป็นอะไรอยู่ในทุกวันนี้ สามารถส่องสว่างได้ด้วยตัวเอง ไม่ต้องไปหาแสง หิวแสง ณ ที่ไหนๆ ถือเป็นอะไรที่น่าภูมิอก ภูมิใจ สำหรับผู้ที่เคยอยู่แวดวงสื่อมวลชนมิใช่น้อย...

--------------------------------------------------------

คือในยุค พระสมปอง-พระไพรวัลย์ หรือตั้งแต่ยุคคุณน้อง ลำไย สะพานโค้ง เอาเลยโน่นแหละ การหาแสง หิวแสง หรือการทำตัวให้เป็นที่รู้จัก เป็น ซัม-บอดี้ สำหรับใครต่อใครก็แล้วแต่ อาจถือเป็น ความจำเป็น อยู่พอสมควรเหมือนกัน ส่วนเมื่อรู้จักแล้วจะมองทะลุเห็นเข้าไปถึงขี้ ถึงลำไส้ เห็นโคลนเลน โคลนตม หรือเห็น ดวงดาวอยู่พราวพราย อันนั้น...คงต้องถือเป็น รสนิยม ของใคร-ของมัน ที่จะไปว่ากันเอาเอง ไม่งั้น...อาจต้องหันไปถือ สันโดษ ไปปอกกล้วยเปลี่ยวในบ้านร้างอยู่ตามลำพัง อย่างเช่น ท่านขุนน้อย เป็นต้น ซึ่งก็อาจดีไปอย่าง หรือได้อย่างแต่เสียอย่าง อะไรประมาณนั้น ขึ้นอยู่กับว่าทางใครก็ทางมัน ที่จะต้องไปตัดสินใจเลือกเฟ้นกันเองเอง...

-------------------------------------------------------------

แต่อาจเพราะโลกมันไหลไปในแนวนี้ สังคมแต่ละสังคมหนีไม่พ้นต้องไหลไปตามกระแส หรือไม่ อย่างไร ก็ตามที...การด่า การเชียร์ การชโลมเชลแล็ก หรือการกล่าวหาแบบเสียๆ หายๆ จึงกลายเป็น สิ่งจำเป็น สำหรับใครต่อใครยิ่งเข้าไปทุกที คือแม้จะเป็นที่รู้จัก มักจี่ เป็นซะยิ่งกว่า ซัม-บอดี้ หรือเป็นซะจน เอนนี่-บอดี้ ใดๆ ก็เถอะต่างคุ้นเคย คุ้นชิน มาโดยตลอด แต่ถ้าลองไม่คิดจะเชียร์ ไม่คิดจะ ไอโอ ให้เป็นเรื่อง เป็นราว เป็นระบบและกิจการ โอกาสที่จะเจอกับการถูกกล่าวหาแบบเสียๆ หายๆ แบบด่าเช็ด ด่าตะเม็ด ด่าชนิด ร่วงคาปาก ถึงขั้นอาจต้องอกแตกตาย โดดน้ำตาย หรือต้อง ถอยดีกว่า...ไม่อาวว์ว์ว์ดีกว่า เอาง่ายๆ ก็ดูจะมีความเป็นไปได้สูงเอามากๆ...

---------------------------------------------------------

ด้วยเหตุนี้นี่เอง...ที่ทำให้สิ่งที่เรียกว่า องครักษ์เสื้อแพร อาจมีความจำเป็นอยู่บ้าง แต่นั่นก็ย่อมหมายถึงคุณสมบัติและฝีไม้ลายมือ ของผู้ที่ยอมตัว ทอดตัว ทำหน้าที่เหล่านี้ ที่ยังไงๆ คงต้องมี ศิลปะ ติดปลายนวมเอาไว้มั่งเหมือนกัน ไม่ใช่แค่จับ แรมบ้า มาใส่ตะกร้าล้างน้ำแล้วสามารถแปรสภาพให้กลายเป็น แรมโบ้ กันได้ง่ายๆ คือถ้าหากหนักไปทางดื้อๆ ทื่อๆ หรือประเภท เลียร์จนขนติดปาก แทนที่จะพอเป็น ตัวช่วย กันในวินาทีสุดท้าย เผลอๆ...อาจกลายเป็น ตัวถ่วง หรือเป็น ตัวทำลาย เอาเลยก็ไม่แน่!!! เพราะภายใต้กระแสโลก หรือกระแสสังคมโดยทั่วไปแล้ว แม้ ความจริง ย่อมเป็นสิ่งไม่ตาย แต่อาจเป็นสิ่งที่ต้องรอคอยและลอยคอไปอีกตราบนานเท่านาน หรือตราบเท่าที่เฟกนิวส์ฟักนิวส์ มันยังสามารถถ่อให้เกิดอาการ หูแหก-ตาแหก ก่อให้เกิดความสับสน ปั่นป่วน ระส่ำระสาย ขึ้นมาได้เสมอๆ...

---------------------------------------------------------

ปิดท้ายด้วยวาทะวันนี้ จาก Douglas Jerrold (อีกครั้ง)... “In this world, truth can wait; she is used to it. – ในโลกนี้...ความจริงรอได้ เพราะความจริงเป็นฝ่ายรอคอย มาจนชินซะแล้ว!!!”

-----------------------------------------------------------