ในสังคมไทยคำว่า “บุญคุณ” มักถูกเล่าผ่านถ้อยคำงดงาม แต่เมื่อความภักดีเอ่อล้นจนไม่เหลือที่ว่างให้เหตุผล เรื่องของทวีและภูมิธรรมจึงดูคล้ายตำราที่ไม่มีใครตั้งใจเขียน

เสียงล้อในสภาไม่เคยเป็นเพียงการหยอกเล่น หากแต่คือเงาที่ตามหลอกหลอนผู้นำใหม่ให้ต้องพิสูจน์ทุกก้าว “หนูเน-หนูตกถังข้าวสาร” จึงไม่ใช่แค่คำ

การเลือกตั้งซ่อมแม้จะไม่เปลี่ยนดุลในสภา แต่กลับเขย่าความเชื่อมั่นของผู้คนได้ ศรีสะเกษที่พ่าย และกาญจนบุรีที่รอพิพากษา คือบททดสอบว่า “แบรนด์ชินวัตร” ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็น

กิ่งมะกอกที่ถูกยกขึ้นโดยธนาธร ไม่ได้มีเพียงเงาของสันติภาพ หากยังทับซ้อนด้วยเงาของอดีตที่เขาเองมีส่วนในการจุดไฟไว้ การประนีประนอมใหญ่จึงไม่ใช่เพียงถ้อยคำสวยหรู แต่คือภาพฝันที่ยังแกว่งไหวอยู่กลางพายุการเมืองไทย

สี่ทศวรรษที่ ฮุนเซน ครองกัมพูชาไม่ต่างจากการกักทั้งประเทศไว้ในกำมือ จนวันนี้ยังกล้าโอ่ว่า “ต่อให้ไทยปิดด่านไปอีก 100 ปี กัมพูชาก็ไม่ตาย” คำเดียวก็พอให้เห็นแล้วว่า สิ่งที่ใกล้ตายไม่ใช่ประเทศ แต่คือระบอบที่พยุงตัวเองด้วยลมหายใจของคนเพียงคนเดีย

ดุจเขื่อนใหญ่ที่กักเก็บสายน้ำไว้เต็มแรง ความคาดหวังของประชาชน ก็ถูกกักเก็บเช่นกัน รอวันที่ประตูจะเปิดปล่อยออกมา แต่สิ่งที่หลั่งรินกลับเป็นเพียงหยดเล็ก ไม่พอจะดับกระ