
เพราะอยากรู้อยากเห็นว่า "ปิดตา" แล้วดูละครมันยังไงกันนะ?!? มนุษย์ป้าเลยชักชวนเพื่อนฝูงซื้อบัตรละครเวทีปิดตาเรื่อง “แสงแรก” จัดโดยมูลนิธิช่วยคนตาบอดแห่งประเทศไทย ในพระบรมราชินูปถัมภ์ เมื่อวันอาทิตย์ที่ 18 พ.ค.ที่ผ่านมา ซึ่งนัยว่าเป็นรอบปฐมทัศน์
ยอมรับว่า ตื่นตาตื่นใจได้อรรถรสการดูละครเวที อย่างที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อนเลย เพราะผู้จัดละคร มีกฎกติกามารยาทว่า ทุกคนต้องใส่ที่ปิดตา
เสมือนหนึ่งเป็นการจำลองให้เราได้สัมผัสโลกของคนมองไม่เห็นว่า เขารู้สึกอย่างไร และเขาต้องใช้ชีวิตประจำวันอย่างไรกันบ้าง
แค่หลับตา จะพบเจอโลกอีกใบ ที่สวยงามและสดใส ลองมองด้วยใจ ไม่จำเป็นต้องใช้สายตา เพราะบางสิ่งที่เรามองเห็นตรงหน้า จะบังความล้ำค่า ที่มีอยู่ข้างใน
มันคือสาระที่ผู้จัดละคร ต้องการบอกกับคนตาดีอย่างเราว่า คนตาบอดไม่ได้ต้องการให้ใครมาสงสาร แต่เขาต้องการ "โอกาส" จากสังคม ว่า เขามีศักดิ์ศรีของความเป็นมนุษย์เท่าๆ กับทุกคน สามารถมีความฝัน และมีความทะเยอทะยานที่อยากจะสัมผัสโลกทั้งใบในรูปแบบของเขาเอง
อยากให้คนตาดีได้ลองเข้าไปร่วมโครงการปิดตา เปิดใจ Open Mind Together ฉลองครอบรอบ 86 ปี มูลนิธิช่วยคนตาบอดฯ กับละครเวทีปิดตาเรื่อง “แสงแรก” นี้่ค่ะ แว่วว่า ในเดือน พ.ย.ศกนี้ ก็จะมีการเปิดแสดงให้ดูกันอย่างเต็มสตรีม ที่สำคัญ รายได้ทั้งหมดก็ส่งเสริมสนับสนุนกิจกรรมของมูลนิธิช่วยคนตาบอดแห่งประเทศไทย ในพระบรมราชินูปถัมภ์ นะคะ.
"ป้าเอง"
ข่าวที่เกี่ยวข้อง
รักชาติ..แต่พอดี
สถานการณ์ความตึงเครียดระหว่างไทยและกัมพูชาที่บริเวณช่องบก จังหวัดอุบลราชธานี ซึ่งเป็นพื้นที่ชายแดนที่ยังไม่มีการปักปันเขตแดนอย่างเป็นทางการ ได้กลับมาเป็นประเด็นร้อนอีกครั้ง ห
ได้เวลา..สำรวจตู้เสื้อผ้า
ได้เวลา..สำรวจตู้เสื้อผ้า จากการศึกษาวิจัยของ Grazia พบว่า มนุษย์เราส่วนใหญ่สวมใส่เสื้อผ้าเพียง 32% ของเสื้อผ้าทั้งหมดที่มีอยู่ในตู้เสื้อผ้าเท่านั้น
8 ย.กับอายุที่มากขึ้น
เรื่องนี้เพื่อนส่งมาให้ บอกว่าอ่านแล้วรู้สึกขำ และอดไม่ได้ต้องส่งต่อ "ความขำ" ให้กับเพื่อนๆ จะได้ร่วมด้วยช่วยกันขำ
สุขใครสุขมัน...อย่าตัดสินคนอื่น
เมื่อถึงวัยเกษียณ หลายคนอาจมองว่านี่คือช่วงปลายทางของชีวิต แต่สำหรับใครอีกหลายคน มันคือจุดเริ่มต้นของ “อิสระ” ที่แท้จริง เพราะเมื่อหน้าที่การงานจบลง ชีวิตกลับมีพื้นที่ว่างให้เราหันมาใส่ใจในสิ่งที่รักและมีความสุขได้อย่างแท้จริง คนเกษียณในวันนี้มีความสุขที่แตกต่างกันไปอย่างน่าทึ่ง บางคนเลือกเดินทางท่องเที่ยวทั่วถิ่นแผ่นดินไทย หรือออกนอกประเทศ เก็บเกี่ยวประสบการณ์ที่ไม่มีโอกาสได้สัมผัสในยามทำงาน เขาเหล่านี้มีเวลา มีเงิน และไร้พันธะ จึงได้ออกไปเปิดโลกกว้างด้วยรอยยิ้ม
เสียงดนตรีแห่งความภักดี
มีบางบทเพลงที่ไม่ใช่แค่ดนตรี… แต่มันคือความทรงจำ คือแรงบันดาลใจ และคือพลังของความจงรักภักดีที่ส่งผ่านจากหัวใจหนึ่งไปสู่อีกหัวใจหนึ่งอย่างไม่มีวันสิ้นสุด
อ่านเรื่อง..น่ารักบ้าง(ดีกว่า)
เรื่องราวต่อไปนี้ดูเหมือนจะเป็นนิยายเชยๆ แต่อยากเชิญชวนอ่านให้จบ มันคือศาสตร์และศิลป์แบบง่ายๆ ที่มักถูกมองข้าม...คนส่งเรื่องนี้มาให้อ่าน เริ่มต้นด้วยข้อความว่า เกรี้ยวกราดทุกข์ร้อนกันไปทำไม แบกทุกข์แก่ง่ายโดยไม่รู้ตัว