ด้วยเหตุเพราะอ่านหนังสือซะหมดบ้าน…จนแทบไม่เหลืออะไรจะอ่าน เลยต้องหันไปคว้า พระคัมภีร์ไบเบิล เล่มหนาๆ ระดับหนุนหัวนอนได้สบายๆ

พุธที่เพิ่งผ่านมาตรงกับวันที่ 5 มีนา. …ถ้าว่ากันตาม มาตรฐานเดิมๆ ก็คงต้องถือเป็นวันสำมะคัญอีกวันหนึ่งอยู่พอสมควร คือเป็น วันนักข่าว แต่ถ้าว่ากันตาม มาตรฐานใหม่ๆ

คงต้องยอมรับเอาจริงๆ นั่นแหละว่า…ข่าวคราวเกี่ยวกับเรื่อง การเมือง ในบ้านเรา มันออกจะเป็นอะไรที่น่าเบื่อ น่าหน่าย น่าเอียน เสียเหลือเกิน ยิ่งโดยเฉพาะสำหรับผู้ที่ต้องคลุกคลีกับข่าวประเภทนี้ มานานนับเป็นทศวรรษๆ หรือผู้ที่เคยต้องยึดอาชีพ นักข่าว อย่าง อันตัวข้าพเจ้าเอง เป็นต้น…

เห็นข่าว ราคาทองคำ ช่วงนี้…แล้วอดที่จะหวนนึกไปถึง ลุงศรี-ชำนาญ บรรจงเกลี้ยง อดีตกรรมการกลางพรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย ที่เพิ่งวายชนม์ไปเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมาขึ้นมามิได้ ค

พุธที่ผ่านมา…วันที่ 12 กุมภา. ตรงกับวัน มาฆบูชา ส่วนอีก 2 วันถัดมา คือ 14 กุมภา. ถือเป็นวัน วาเลนตีน หรือ Valentine’s day ดังที่ทราบๆ กันไปแล้ว โดยคงต้องยอมรับอย่างมิอาจปฏิเสธได้ว่า แร

ระหว่างที่ใครต่อใครกำลังตื่นเต้นกับข่าวคราวผงาดขึ้นมาของ DeepSeek หรือ AI ของจีน ชนิดต้องหันไปเทขายหุ้น ChatGPT ของอเมริกาจนมูลค่าตลาดหายไปเป็นแสนๆ

ด้วยเหตุเพราะไม่คิดจะ วิ่งไล่กวดเทคโนโลยี มานานแล้ว!!!…ไม่ว่าด้วยเหตุเพราะวัยและสังขาร หรือด้วยเพราะความ แปลกแยก ต่อสิ่งเหล่านี้เป็นการส่วนตัว

ว่าไปแล้ว ความแก่ มันน่าจะมีอยู่ 2 คม 2 ด้านด้วยกัน…คือมีทั้งด้านที่เป็น ประโยชน์ และด้านที่ออกจะเป็น โทษ อะไรประมาณนั้น โดยเฉพาะสำหรับด้าน สังขาร หรือเนื้อหนัง

ไม่ใช่แค่ได้มีโอกาส หึ่มฮึม-ฮึ้มหึ่มม์ม์ม์ ตามลีลาบทเพลง “พอย่างเข้าเขตหน้าหนาว-ลมหนาวก็โชยพัดกระหน่ำ” ของท่านบรมครู คุณครู ล้วน ควันธรรม เท่านั้น แต่ต้องเรียกว่า…ถึงขั้น งั่กก์ก์ก์ๆๆ

ปีพุทธศักราช 2568 หรือคริสต์ศักราช 2025 หรือ ปีงู ปีนี้…ไม่ว่าจะหมอดง หมอดู นักวิเคราะห์ นักวิแคะ ดูๆ ท่านออกจะเห็นไปในแนวเดียวกัน คือหนักไปทาง หนักหนา-สาหัส

ถึงแม้จะช้าไปบ้าง…แต่ยังไงๆ ก็คงต้องเขียนถึง สำหรับการลา-ละ-สละไปจากโลกใบนี้ของคุณพี่ ไพบูลย์ วงษ์เทศ นักเขียน นักกลอนและนักหนังสือพิมพ์อาวุโส

ใกล้ถึงช่วงปีหน้า-ฟ้าใหม่ยิ่งเข้าไปทุกที…การตระเตรียมคำอำนวย-อวยพรให้กับใครต่อใครไว้ในช่วงวาระโอกาสเช่นนี้ อาจถือเป็น หน้าที่ อย่างหนึ่ง

อาทิตย์นี้…ก็ 22 ธันวา.เข้าไปแล้ว อีกแค่ไม่กี่วันก็ถึงช่วงจังหวะ คริสต์มาส ที่คงมีโอกาสได้ยิน ได้ฟัง บทเพลงอันสุดจะซาบซึ้ง ตรึงใจ ไม่ว่าประเภท จงกระเบน-จงกระเบน (Jingle Bells)

คงต้องยอมรับอย่างมิอาจปฏิเสธได้เลยว่า…ไอ้สิ่งที่เรียกว่า ความอาย หรือจะเรียกภาษาพระ ภาษาบาลี ประมาณว่า หิริ-โอตตัปปะ ก็คงพอได้ นับวันมันชักเป็นอะไรที่ ขาดแคลน

ถึงแม้จะก่อเกิด ถือกำเนิด ที่อำเภอชะอำ จังหวัดเพชรบุรี…แต่ด้วยเหตุเพราะไปเติบโตที่ภาคใต้ ไม่ว่าเริ่มตั้งแต่อำเภอทุ่งสง จังหวัดหน่ะคอนซี้ทำหมะร่าด ไปจนอำเภอกันตัง

ด้วยเหตุเพราะ ความคิดถึง อย่างสุดซึ้งถึงเพื่อนเก่า เพื่อนแก่ อย่าง เพื่อนแป๊ะ (โดย แป๊ะ รายที่ว่านี้ออกไปทาง เทพบุตร หรือคนละคนกับ แป๊ะ ปิศาจ) ที่ห่างหายไม่ได้เจอะหน้า เจอะตา

ถึงแม้นจะพะงาบๆ อยู่ห่างๆ…ไม่มีโอกาสได้ลงลึก เจาะลึก ในรายละเอียด ด้วยเหตุเพราะสุขภาพ สังขาร ร่างกาย และอาจด้วยความห่างเหิน ห่างหาย กับใครต่อใครมานานแสนนาน

เมื่อช่วงต้นเดือนตุลาคมที่ผ่านมา กรมอุตุนิยมวิทยาของบ้านเรา…ท่านเคยคาดๆ ไว้ว่า ฤดูหนาว ปีนี้น่าจะมาถึงประมาณปลายสัปดาห์ที่ 3 ของเดือนตุลาคม

ตั้งแต่ต้นสัปดาห์ที่ผ่านมา…ได้อ่านข่าวพระราชาและพระราชินีสเปน เสด็จฯ ทรงเยี่ยมเยียนผู้คนที่ประสบภัยน้ำท่วมในเมืองปอร์ตา แคว้นบาเลนเซีย

ถึงจะห่างๆ ไม่ได้เจอะหน้าเจอะตากันมานับสิบๆ ปี…แต่การที่คุณพี่ โสภณ องค์การณ์ คอลัมนิสต์และนักจัดรายการทีวีของสำนักข่าว ผู้จัดการ